Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 4

130
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
kristnu riddarareglu til heiðurs, visna og verða
að dufti engutn til gagns. Nei, hann skal eigi
visna! Við sál Vilhjálms sigursæla vil eg ekki
hætta fyr en eg hefi reist krossinn á turnum
Jórsalaborgar, að öðrum kosti vii eg dauður
liggja með krossinn á leiði mínu.«
»Pú skalt fá að reisa krossinn í Jórsölum
og það án þess að nokkrum blóðdropa krist-
inna manna sé offrað framar í þessum ófriði.«
»Ó, þú talar um sættir, æruverði herra, en
þá verður einnig hætt að offra blóði hinna
heiðnu hunda.«
»Pað er þér nægileg sæmd,« sagði erki-
biskupinn til þess að hughreysta konunginn,
»að þú með vopnafrægð þinni og með þeim
ótta og aðdáun, sem 'fylgir þínu stolta nafni,
neyðir Saladín til þess að fallast á þá friðar-
skilmála að skila aftur hinni helgu gröf og
opna landið fyrir öllum pflagrímum og tryggja
för þeirra um landið með setuliði þar, og enn-
fremur það sem mestu skiftir, lengja nafn Rík-
arðar konungs og nefna hann varðkonung
Jórsala.*
»Hvernig þá?« spurði konungur með leiftr-
andi augum. »Eg — eg skyldi nefnast varð-
konungur hinnar helgu borgar. Fullkominn sig-
ur, að undanskildum heiðrinum að vinna hann
á vopnaþingi, mundi naumast fá veitt oss jafn-
mikið hvað þá meira. En framvegis mun þó
Saladín ætla að halda drottinsvaldi sínu í Gyð-
ingalandi?«
»Eins og eiðsvarinn meðstjórnandi hins
voldugu Ríkarðar, hverra samvinna og vinátta
mætti tryggjast með heppilegum ráðahag milli
Saladíns og tíginborinna'r frænku konungsins.«
»Með ráðahag,* tók konungur upp eftir
biskupnum, en varð þó eigi eins hverft við
og biskupinn hafði búist við, »já, nú rámar
mig í það — Edíth Plantagenet! myndi mig
hafa dreymt um slíkt tilboð, eða hefur einhver
haft orð á þessu ? Höfuð mitt er enn ofurlítið
veiklað eftir veikina, og eg hefi haft svo mikið
að hugsa um. Var það Skotinln, eða Hakim
eða hinn helgi einbúi, sem mintist á slíka und-
arlega samninga ?«
»Líklega einsetuniaðurinn frá Engaddi, því
hann hefur unnið mikið að þessu. Síðan það
er orðið kunnugt, að krossfararforingjarnir eru
orðnir ósammála og að sundrung í hernum
þar af leiðandi verður eigi umflúin, hefur
hann mikið átt við það ráðabrugg, bæði við
kristna menn og heiðingjana til að koma á
þeim friði, sem að minsta kosti að nokkru
leyti gaeti trygt kristninni nokkuð afþví.sem hefur
verið markmið þessarar krossfarar að ná.«
»Svo frænka mín á að gefast vantrúuðum
manni,« sagði konungur með tindrandi augum
og leyndi sér ekki að það var farið að síga í
hann.
Biskupinn reyndi þegar til þess að stöðva
reiði hans og mælti: »Auðvitað verður sam-
þykki páfans fyrst og fremst að fást og hinn
helgi einsetumaður, sem er mjög mikils met-
inn í Róm, mun flytja það mál fyrir hinum
heilaga föður.«
»Hvernig þá — án þess eg hafi veitt sam-
þykki til þess?«
»Nei, nei, engan veginn,« sagði biskup
ísmeygilegur, »einungis með þeim fyrirvara,
að þú verðir þessari ráðagerð samþykkur.«
»Eg að samþykkja ráðahag frænku minnar
með villutrúarmanni,« sagði konungur í döpr-
um en engan veginn í uppreistarróm. »Oraði
mig fyrir slíkum friðarskilmálum forðum, þeg-
ar eg stökk frá stefni skips mins í land á Sýr-
landsströnd, eins og þegar Ijón stekkur á bráð
sína? En nú — nú. — En haldið áfram, eg
hlusta rólegur.«
Erkibiskupinn varð bæði í einu glaður og
undrandi, þegar hann varð þess var, hve létt
honum ætlaði að verða að reka erindi sitt.
Hann benti nú Ríkarði á ýms dæmi þess, að
svipaðar tengdir hefðu verið bundnar með vilyrði
hins heilaga stóls á Spáni, hann sýndi fram á,
hvílíkur ávinningur kristindóminum væri að
bandalagi milli Ríkarðs og Saladíns, og sérstak-
lega lagði hann áherzlu á það, hve líkurnar
væru rikar fyrir því, að Saladín mundi láta af
hinni fölsku trú sinni og taka hina réttu, ef að
þessum sáttmála tnilli þeirra yrði framgengt.