Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 59

SNJÓKÚLAN.
185
alt, en traðkar ástina fótum með drambsem-
inni,« sagði hún við sjálfa sig.
Mánuður leið eftir mánuð. Sumarið var
komið, skrúðgrænt og faguríega skreytt með
marglitum blómum. Olaðlegt fugiakvak og
angandi blómaylman fylti loftið.
Hans og Ragna ferðuðust bygð úr bygð,
eins og forðum. Ragna gaf engan gaum fram-
ar að fegurð náttúrunnar, eða veitti því eftir-
tekt, að heilsa föður hennar var á förum. Líf
hennar var hulið dimmri sorgarþoku, er varn-
aði henni að sjá það, er fagurt var, eða gerð-
ist umhverfis hana,
Hans gamli elskaði dóttur sína svo heitt, að
hann vildi eigi þyngja þá byrði, sem hún hafði
að bera, með því að skýra henni frá lasleika
sínum og duldi hana því þess eftir megni.
Göngulag hans varð þreytulegra dag frá degi,
en Ragna varð þess eigi vör að heldur. Einn
morgun var hann svo> lasinn, að hann með
herkjum gat risið upp í rúminu og klætt sig.
Samt sem áður bjó hann sig til farar og hélt
af stað. Höfuð hans var brennheilt og hönd-
in skalf, en þrátt fyrir það lét hann á engu
bera, en drógst þögull áfram. Alt í einu hné
hann aflvana niður á jörðina og megnaði eigi
að standa á fætur aftur.
Nú varð Rögnu fyrst Ijóst hvernig sakir stóðu.
Hún hljóðaði upp yfir sig og kraup niður við
hlið föður síns. Hún þrýsti saman höndunum
í dauðans angist. »Eg hefi gleymt þér aum-
ingja pabbi. Eg hefi aðeins hugsað um rnlna
sorg og mina líðan. Retta er hegning guðs
yfir mig. Ó! — Engin efn hugsun má hel-
taka hugann, það stríðir á móti vilja guðs
og lætur mann gleyma bæði ást og skyldu.
Hún hjálpaði föður sínum á fæturnar og
studdi hann að stórum steini við götuna, þar
sem hann gat hvílt sig. Hann dróg andann
léttara og brosti við henni. Hún vafði hand-
leggjunum um háls hans og fal höfuð sitt við
brjóst hans, eins og í gamla daga, og stundi
með grátekka. »Q'.iði sé lof íyrir að hafa vakið
hjarta mitt úr dvala þess. Pótt það blæði af
sorg það sem eftir er æfinnar, skal það aldrei
— aldrei sofna aftur.
í sama bili kom vagn eftir veginum. Öku-
maðurinn lét smella í svipunni og söng fjör-
ugt þjóðlag.
Hann þekkir ekki sorgina, hver sem hann
er,« tautaði Ragna og gekk svo að vagninum
með blindingjann í fanginu. Ökumaðurinn
stansaði óðara hestana og stökk ofan úr vagn-
sætinu niður til Rögnu. Hann var góðlegur
og áhyggjulaus á svip. Auðséð að engin
kvalafull hngsun hélt huga hans f járngreip-
um sínum.
Hann lyfti sjúklingnum upp í vaginn, og
Ragna settist við hlið föðurins og Iét hið þreytta
höfuð hans hvíla í kjöltu sinni. Pánnig óku
þau litla stund, Alt í einu benti ökumaðurinn
þeim á tígulegan herragarð, er var á alla veg-
u girtur af fagurgrænum engjum.
»Hér á eg heima, fór í kaupstaðinn til að
sækja meðöl handa húsbónda mínum, sem Iigg-
ur veikur. Við höfum lækni hérna á heimil-
inu,« — svo ók hann í hlaðið.
Um leið og hestarnir námu staðar, kom út
fjörlegur maður, á að giska 40—50 ára gam-
all. Ljósbláu, hreinskilnislegu augun hans báru
vott um gott hjartalag, og góðmenskan og kát-
ínan skein út úr svip hans. Maður þessi
var læknir frá Kristjaníu, er hafði brugðið sér
upp til fjallanna, til að létta af sér, svo sem
mánaðartíma, hinu ábyrgðarmikla og þreytandi
lífsstarfi sínu. Pað var sein einhvert óþekt
afl hefði leitt hann hingað, þar sem hann kom
mátulega til að geta frelsað tvö mannslíf.
Hann hjálpaði ökumanninum til að ber Hans
inn og hughreysti Rögnu samtímis. Hann
horfði vingjarnlege á hana, og orð hans juku
sál hennar þrótt og glæddu vonina í hjarta
hennar.
í sama bili kom gömul kona jnn í herbergið,
sem Hans hafði verið borinn inn í. Hún laut
niður að sjúklingnum og virti hann iyrir sér
örlitla stund. Hún hljóðaði upp yfir sig, svo
var sem færðist nýtt líf í gömlu konuna. Blóðið
24