Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 45

SNJÓKÚLAN.
171
Fuglarnir höfðu valið skemtilegri bústaði í
ungu trjánum, með grænu laufþaki fyrir ofan
höfuðið. í mörg ár hafði Hákon fylgt dæmi
fuglanna og skilið eftir gainla tréið með ves-
ölu greinarnar, þegar hann úthlutaði kornbind-
unum, en þetta jólakvöld, þegar öll nálæg tré
voru skreytt með kornbindum, gat hann ekki
lengur gengið fram hjá gamla vininum sínum,
en ætlaði að leggja í þá hættuferð að klifra
upp í veiku greinarnar þess með stærsta bindið.
Hann ætlaði að sækja kornbindið, sem hann
vissi nákvæmlega hvar var, en þegar hann kom
þangað var það horfið. Hann Iitaðist um, en
sá ekkert. Hann stóð nú undir trénu, og myrkr-
ið var að skella á, þá heyrði hann eitthvert
hljóð, líkast niðurbældum hlátri.
»Álfarnir geta þó varla verið á kreiki, á
sjálfa jólanóttina,* tautaði hann og leit upp í
tréð, og sá þá hvar kornbindið vaggaði í
trjágreinunum bak við hreiðrið. Hann vissi að
enginn piltanna hafði hugrekki til að klifra upp
í þetta veika tré. Hvernig gat þá bindið verið
komið þangað upp. Hann gat ekki svarað því.
Svo heyrði hann grein brotna og andartaki
síðar lá hún fyrir fótunr hans og hann heyrði
hlegið upp í trénu. Hann þekti þennan hlátur
og nú vissi hann hver álfurinn var, það fór
að síga í hann. Svo fór hver greinin að hrynja
á fætur annari, — hreinasta greinaregn, — hon-
um fanst við hverja grein, sem hrundi, að
hann fá sting í hjartað, það voru alt gamlir
vinir og gamlar minningar. Reiðin óx, og loks
gat hann ekki stilt sig lengur en þreif í tréð
og hristi það af alefli, þá gall við hljóð og
Ragna féll úr hinum trygga felustað sínum
bak við hreiðrið og hoppaði grein af grein
uns hún skall niður á jörðina.
Hákon stóð sem steini lostinn og starði
náfölur út í loftið, snjórinn kringum hann var
ekki hvítari en hann það augnablikið. Svo
lokaði hann augunum, honum fanst hann ekki
hafa hugrekki til að sjá afleiðingarnar af verki
sínu. Svo heyrði hann alt í einu sagt blíðlega
f bænarrómi við hlið sér: »Vertu ekki reiður
við mig, Hákon, eg skal aldrei gjöra þetta
oftar,« og lítil hönd var lögð léttilega á hand-
legg hans.
Hann opnaði augun og sá að Ragna stóð
ómeidd fyrir framan hann, en dálítið fölari en
hún átti vanda til, og horfði á hann með biðj-
andi augnaráði og angurværu brosi. Hann
greip hönd hennar og þrýsti henni innilega.
»Guði sé lof,« sagði hann skjálfandi röddu og
sneri sér svo frá henni og fór inn.
Ragna horfði á eftir honum þangað til
dyrnár Iokuðust, þá varð henni litið upp í tréð;
þar var ein hliðin alveg greinalaus, því
hver grein, sem hún hafði komið við á fall-
inu, hafði hrunið með henni. Hún dró þungt
andann. — En fuglarnir höfðu séð kornbindið
og voru farnir að gæða sér á því og kvök-
uðu glaðlega.
Glaðlega fuglakvakið feykti síðustu sorgar-
arskýjum hennar á brott. Litlu, vængjuðu vin-
irnir sátu ekki ólundarfullir á trjánum, en fögn-
uðu syngjandi hverjum sólargeisla, sem skein
á þá eins og hún var vön að gera. Hún fór
að halda heim, fyrst gekk hún hægt, en svo
kom gamla fjörið yfir hana og hún þaut í
einum spretti inn í herbergið, þar sem faðir
hennar sat í arinkróknum og spjallaði við Ingi-
björgu. En Hákon sat við gluggann, sem vissi
að gamla trénu, og starði út um hann.
»Hvað er að sjá þig, Ijóta telpan þín, hvaða
strákapör hefirðu nú verið að fremja? Kjóllinn
þinn hangir í druslum utan á þér, ætlarðu al-
drei að læra að verða eins og önnur börn?«
sagði Ingibjörg og tók í handlegginn á henni.
Hákon stóð upp og sagði byrstur: »Ávít-
aðu hana ekki, eg vil ekki hafa það.«
Móðir hans horfði undrandi á hann. Hákon
hafði aldrei áður skift sér hið minsta af Rögnu.
Hvað gat gengið að drengnum í kvöld. Hún
svaraði honum engu en fór að kveikja jóla-
ljósin, breiddi hvítan dúk á borðið og bar inn
góðgætið, Svo hagræddi Hans gamli sér í hlýja
skotinu og Ingibjörg tók biblíuna ofan af hill-
unni, — það voru komin jól í herberginu hjá
þeim,
22'