Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 43

SNJÓKÚLAN.
169
Snjóknlan.
Eftir Ivar Rfng. \
>Hans gamli er á leiðinni! Hans gamli er
á leiðinni!* barst mann frá manni, og kven-
fólkið fór að skygnast upp eftir fjallveginum
til að fá að sjá hann, því að hann kom sér
vel hjá því. Hans gamli var orðinn fjörutíu
ára, en hárið var orðið grátt og göngulagið
þreytulegt. Sorgin hafði verið húsmóðir hans
á lífsleiðinni, og hörð hafði hún verið og
þung í skauti á æsku-árunum, og hún
hafði hrakið gleðina burt af lífsleið hans. Hann
var blindur og heilsan biluð, en fyrir lífinu
varð hann samt að sjá. Og þar sem hann
hafði ekki getu til að vinna þau verk, sem
jafnvel léttadrengir voru færir um, ferðaðist hann
bygð úr bygð, og dróg fram lífið á því, að
brýna skæri og hnffa. Trúfasti hundurinn hans^
Sámur, dróg litla sleðann eða vagninn, sem
hann geymdi verkfærin í.
En hann var ekki einn að staulast eftir tor-
færum fjallveginum; mas og glaðlegur hlátur
skvaldraði sífelt við hlið hans; dálítil dökkhærð
telpa leiddi hann, og jafnframt því sem hún
söng glaðlega, gætti hún þess vandlega, að
faðir hennar, blindur og þreyttur, hrasaði ekki
um stein eða aðra hindrun á veginum. Ragna
var honum það sem hönd er fæti, þó
olli hún honum mikill'ar sorgar. — Hvað mundi
verða fcf henni, þegar hann yrði ekki lengur
fær ti! að brýua
Viitur fuglsungi óolir ekki að vera lokað-
ur inn í þröngu búii, hann veslast upp. og
deyr. og fátækrahæbð var þröngt búr fyrir
þann, sem er lífsglaður og vanur óheftu frelsii
það vissi hann vel.
En Ragna bekti ekkert annað en björtu
hliðina, lífið var í augum hennar eins og góð-
viðrisdagar, — hún vissi, að á bak ,við jafn-
vel dimmustu skýin, falst sólin í öllum sínum
ljóma, og þegar snjórinn þakti bygðina og fjöll-
in, hugsaði hún aðeins um, hve notalegt væri
að sitja inn í hlýju herbergi, þar sem eld-
urinn blossaði glaðlega í arninum. — — Og
iitli fóturinn hennar trítlaði fjörlega niður óþjál-
an veginn, hún hlakkaði til að koma ofan í /
bygðina, því að hvar sem Hans og Ragna
komu, var tekið vel á móti þeim.
Hans sökk djúpt niður í snjóinn við hvert
fótmál, og þreytan óx og hugrekkið þvarr.
Honum fanst að hann gæti eygt langt í burtu
daufan Ijósboða, og hann langaði svo mikið
til að leggja sig niður í mjúkan snjóinn og —
sofna, sofa þar til alt yrði bjart umhverfis
hann. En svo hvarflaði hugurinn til litlu stúlk-
unnar, sem gekk við hlið hans, og honum
fanst að lífið og hamingjan stæði í skuld við
barnið, skuld, sem hann yrði að heimta, hann
vissi að kaldur snjór lífsins gat ekki efnt það,
sem hin bjarta og hlýja vonarsól lofaði æsk-
unni. Hann stundi þungan og staulaðist áfram.
Sámur dró þungan sleðann gegnum lausamjöll-
ina, með auknum kröftum, og við og við
horfði hann á Rögnu, það var eins og hann
hefði skilið hugrenningar húsbónda síns.
Jólin voru í nánd. Rau dvöldu ætíð að
Argarði um jólin; hvergi var betra að vera,
hvort heldur var ungum eða gömlum. Ingi-
björg var ekkja, sonur hennar, sem var ein-
birni, stýrði búinu fyrir hana. Hún hafði átt
tvær stúlkur, en mist þær fyrir mörgum árum
síðan; því var það, að henni þótti eins vænt
um Rögnu og hún hefði verið dóttir hennar,
og tregaði hana ætíð, þegar hún fór þaðan
og hlakkaði til, þegar hennar var von þangað.
Hans dvaldi aldrei á sama stað, því að
hann var stórlátur á sína vísu. Hann brýndi
22