Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 39

ÞAR skyldu hafa verið rósir.
165
Hér mætti hugsa sér smáleik.
Sviðið mundi vera vel til þess fallið.
Veggurinn þarna með svöiunum óbreyttur,
en vegurinn yrði að vera breiðari, breikka að
hringsviði, og í miðjunni yrði að vera hæg-
látur gosbrunnur, gerður af gulleitu túffi, með
vatnsþró af sprungum porfyr. Brunnlíki —
höfrungur, sem sporðurinn er brotinn af og
önnur nösin blind, en úr hinni kæmi hin mjóa
buna. Öðrumegin við brunninn skeifulagaður
bekkur af túffi og brendum steini.
Hið lausa, hvítgráa götuduft, rauðleitur,
steyptur steinninn í bekknum, höggið, holótt,
gulleitt túffið, hinn dökki, fágaði, bleytugljái
porfyr, og hin Iitla silfurstreyma, lifandi buna:
líki og litir fara ágætlega.
Leikendurnir: tveir riddarasveinar.
Ekki frá neinni sérstakri öld sögunnar, því
í verunni hafa riddarasveinarnir aldrei náð ridd-
arasveinshugmyndinni. Þessir riddarasveinar eru
sveinarnir sem dreymir og elska í söngum og
sögum.
Það er þá klæðnaðurinn einn, sem dálítið
sögu-snið er á.
Sú leikmærin, sem leika skal yngri sveininn er
klædd þunnu silki, sem fellur þétt að Iíkaman-
um, bleikblátt, ofið bjartgullnum skjaldsnekkju-
rósum. Það, og svo kniplingar, sem mest verð-
ur við komið, einkennir helst þennan búning,
sem fremur er sniðinn svo, að hinn æskuítri
vöxtur, hið dýrðlega bjarta hár og blæfegurð
hörundsins fái notið sín, en að hætti nokkurr-
ar sérstakrar aldar.
Hún er gift, en það Ieið ekki nema hálft
annað ár. þar til er hún skildi við bóndann,
og það er sagl að hún hafi hreint ekki reynst
honum vel. Og það má vel vera: en ekki
getur sakleysislegra að líta. Það er að segja —
það er ekki þetta einkar prýðilega alsakleysi,
sem að vísu laðar á sinn hátt. Aftur á móti er
þetta hið prúða þroskaða sakleysi, sem enginn
viltist á, sem gengur manni til hjartans og hríf-
ur mann öllum þeim krafti, sem eitt sinn er
gefinn hinu algjörva.
Hin leikmærin er í smáleiknum hinn grann-
vaxni, þunglyndi sveinn. Hún er ógift, á sér
ekkert æfintýri, hreint ekkert. Enginn veit nokk-
urn hlut, og þó er svo margt til frásögu í
þessum grönnu næstum mögru Iimum, þessu
fagurgjörva, rafbleika andliti — yfirskyggt eins
og það er af hrafnsvörtum lokkum, borið af
þessum sterkbygða, karhnánnlega hálsi, stork-
andi með sitt háðslega og þó þreyandi bros,
dulrætt, sökum þessara augna með mýkt í Ijóma
dökkvans, sem hins myrka blaðs í blómi hinn-
ar þrílitu fjólu.
Klæðin eru fölgul með brynjusniði, með
röndum af breiðum langleggingum, hörðum
standkraga og hnöppum af tópus. Ofurlítil
rykkt ræma gægist með kragaiíningunni og
eins með handmálinn á hinum aðskornu erm-
um. Gráir hásokkar. — Blái sveinninn hefir
vitanlega mjallhvíta sokka. — Báðir hafa þeir
Iágar kollhúfur.
Þannig eru þeir.
Og nú stendur hinn guli sveinn uppi á
veggsvölunum og hallast fram á grindarbrún-
ina, en blái sveinninn situr niðri á bekknum
við gosbrunninn, hallast letilega aftur og spenn-
ir greipar um kné sér gullbúnum höndum. I
draumleiðslu horfir hann út á vellina.
\ Svo tekur hann til máls:
»Nei . . . ekkert er það í heimi sem jafn-
ast við konur! — eg botna ekkert í því . . .
það hljóta að búa töfrar í því líki, sem þær
eru skapaðar, því sjái eg þær aðeins ganga
hjá: ísidóru, Rósamundu, donnu Lísu og þær
hinar, sjái eg aðeins hversu klæðin falla að
líkama þeirra, sveiflast eftir göngulaginu, þá
er sem hjarta mitt drekki blóðið úr öllum
mínum æðum, láti höfuð mitt tómt og hugs-
unarlaust, limi mína titrandi og lémagna, alla
mína verandi sameinaða í einni, sterkri, titr-
andi, kvíðandi þrá. Hverju sætir þetta? Hvað
getur það verið? Það er líkt og hamingjan
gengi ósýnileg hjá dyrum mínum, og eg skyldi
grípa hana og halda henni fast, og hún skyldi /
vera mín svo yndislega — og eg get ekki *
gripið, því augu mín sjá ekki!*
Og hinn sveinninn talar af veggsvölunum;