Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 37

KYNJALYFIÐ.
163
líkt því jafnmikinn flýti og þessir arabisku gæð-
ingar. Peir spyrnlu sandinum í háa loft aftur
undan sér, — geysuðu gegnum eyðimörkina
eins og fuglinn fljugandi, og þutu hverja míl-
una af annari á fáum mínútum. Og var eigi
laust við að Kenneth fyndi til óþæginda af
því að ná naumast andanum fyrir þessari miklu
ferð.
Hakim linaði eigi á sprettinum fyr en eftir
fulla klukkustund og voru þá Norðurálfuher-
mennirnir orðnir svo langt á eftir, að af þeim
gat engin hætta stafað.
Læknirinn hélt samt ferðinni áfram á hægu
brokki og fór með mestu rósemi, eins og ekk-
ert hefði í skorist, að tala um hina ágætu eig-
inleika gæðinga sinna, sem varla blésu úr nös
eftir sprettinn.
Skotinn var hálfblindur af sandrykinu, rugl-
aður í höfði af hinni miklu ferð og tók því
naumast eftir orðum læknisins.
»Pessir hestar,« sagði Iæknirinn, »eru af
hinu ágæta kyni, sem nefnist »flugfákar«' og
aldurinn sviftir þá ekki flýtinum. Ýmsir kon-
ungar hafa boðið stór landflæmi fyrir flugfák-
ana og eigi fengið, og enginn, sem ekki hefir
haft hina réttu trú, hefir á undan þér fengið
að koma þeim á bak. Tímans þunga hönd
hefir lagst svo létt á þessa Iéttfæru gæðinga,
að t. d. hesturinn er þú situr á, er 25 vetra
og þó hefir hann enn fulla ferð og fult þrek,
einkum ef æfðari hönd en þín hefir taumhald-
ið. Spámanninum sé !of og dýrð fyrir að hafa
gefið hinum rétttrúuðu slíka ágæta farskjóta til
að bregða fyrir sig bæði á flótta og í hern-
aðarframsókn, enda eru brynjuðu hestar þess-
ara templarahunda svo seinfærir hér í 1 eyði-
mörkunum, að hægt er að fara allra sinna
ferða fyrir þeim.«
Skotinn kom nú brátt til sjálfs síns eftir
sprettinn og hann varð að viðurkenna, að
austurlanda hersveitirnar hefðu þó nokkra yfir-
burði yfir Norðurálfuhermennina fyrir hve vel
þeir væru ríðandi. Pessari skoðun vildi hatin
þó eigi flíka við lækninn, til þess að ala ekki
á drambi hans og þagði því, svo samtalið
fcll niður.
Hann fór nú að litast um og sá brátt, að
þeir voru komnir á þær slóðir, sem honum
vor'! eigi með öllu ókunnugar. Hann sá rönd
af Dauðahafinu, og hann sá á öllu landslagi,
að þeir voru í nánd við lindina frægu, er
hann hafði komið til fyrir nokkru á ferð sinni
lil einsetumannsins og hitt þar höfðingjann
Ilderim, enda bar þá brátt að lindinni. Par
kvaðst læknirinn mundi á, og tók fram nesti
og bað Kenneth riddara að matast með sér.
»Et og drekk og ver hress,« sagði hann.
»Fyrir oss dauðlegum mönnum skiftist lán og
ólán; en vitringurinn og hermaðurinn eiga
að vera hafnir yfir að láta slík umskifti fá á
sig.«
Skotinn reyndi að borða, en lystin var lít-
il. Hann gat eigi rekið frá sér þunglyndið og
ömurlegar hugsanir, og. svo var hann líka
dauðþreyttur á sál á líkama og hafði snert af
hitaveiki.
Læknirinn sá hvað honum leið, rannsakaði
æðaslátt hans og sagði að hann þyrfti að sofa.
Hann tók upp hjá sér Iyf, sem hann blandaði
með vatni og lét Skotann drekka og bauð
honum svo að leggjast til svefns.
Riddarinn hlýddi ráðum hans með fullu
trausti, og kvað hann áður svo áþreifanlega
hafa sýnt læknisiist sína, að hann efaðist eigi
um, að hann vissi hvað sér væri fyrir bestu.
Hann sveipaði sig inn í arabiska kápu, er spent
hafði verið við söðulboga hans og lagðist til
svefns í forsælu við eitt pálmatréð.
Hann sofnaði eigi strax, en yfir hann kom
þegar einhver þægileg draumró, sem eins og
lyfti honum frá hinum raunalegu viðburðum og
gat fengið hann til að líta á þá beiskjulaust.
Rað var eigi einasta, að viðburðir liðna tíinans
liðu fram hjá hugskotsaugum hans sársaukalaust,
heldur fanst honum hylla undir framtíðina í
Ijósum og glæstum myndum, sem engar líkur
voru til að numdu rætast. Ut frá þessum frið-
sælu framtíðarmynduin sofnaði svo riddarinn,
og svaf iengi og vært.
21*