Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 44

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
■illa, eins og búast mátti við af blindingja, en
að lifa á algjörðu náðarbrauði vildi hann alls
ekki, og þótt brýningin væri slæm, þá bætti
hann það margfalt upp með því að segja sög-
ur og æfintýri. A skammdegiskvöldum, þegar
eldurinn skíðalogaði á arininum og brast og
gnast í brenninu, þyrptust bæði ungir og gaml-
ir umhverfis hann, og svo byrjaði hann að
segja hvert æfintýrið á fætur öðru með þýðri,
angurværri röddu. Allir söknuðu hans, þegar
hann fór, og hvar sem hann kom, var hrópað
fagnandi á móti honum: »Vertu velkominn!
Velkominnl*
Sumir þóttust hafa heyrt, að haun væri
kominn af góðum ættum, og hefði átt betri
daga í æsku, en lágt fór sú saga, því að eng-
inn vissi á henni sönnur. Ef eitthvað var tal-
að í þá átt í nálægð hans, varð hann, sem
annars var svo hógvær, gramur og órólegur,
og flýtti sér ætíð af stað þaðan, sem um þetta
efni hafði verið rætt.
Ragna var bæði óstýrilát og ofsafengin. Þeg-
ar faðir hennar var ekki við, klifraði hún upp
í öll tré og þaut upp um öll fjöll og firnindi
og kleyf ógöngur, sem engir aðrir treystu sér.
Hún reifst við stúlkurnar og flaugst á við strák-
ana. Hún svaraði ónotum, ef einhverjir ókunn-
ugir yrtu á hana, og talaði einhver til hennar
skipandi, varð hún öldungis hamslaus og líkust
skrímsli, með flögrandi hárið og logandi aug-
um. En strax og faðir hennar kom og talaði
til hennar blítt og alvarlega, Iægðist óveðrið(
og hún hlóp til hans blóðrjóð og undirleit og
fal höfuðið við brjóst hans.
Hún lék sér aldrei með öðrum þörnum,
en var ein sér og liljóp stökk og dansaði, eins
og hún væri trylt, en þegar hún leiddi föður
sinn, var hún róleg og aðeins einstaka ærsla-
kippur gaf til kynna, að villieðlið væri ekki
horfið, en aðeins haldið í skefjum af sterkum
viljakrafti.
Sámur var henni tryggur og naut allra
blíðuatlota hennar og margoft vætti hún hann
ineð tárum sínum. Regar hann var ekki fastur
við sleðann, fylgdi hann henni eins og skugg-
inn. Sámur var Ijótur, óhreinn flókabendill eins
og Ragna. Ef einhver kom nálægt honum, urr-
aði hann og gjörði sig líklegan til að bíta.
Og þegar Ragna var ekki við, fékk hann
skammir og högg, en ef hún sá það, mátti
guð hjálpa gerningsmönnunum, — blóðugar
rispur á andliti og höndum sýndu ætíð að
Ragna hafði verið sigurvegarinn. Þó þótti öll-
um vænt um Rögnu, þrátt fyrir ósiðsemi henn-
ar og ofsa, utan Hákoni syni Ingibjargar, sem
fyrirleit hana. Ragna fann þetta og vék ætíð
úr vegi fyrir honum; hún fann að þar átti hún
við ofurefli að etja. Hann fyrirleit blíðuatlot
hennar og hló að henni, þegar hún var reið.
Hákon var sextán ára gamall, en stjórnaði
þó búinu eins og fulltíða maður, og beygði
sig undir einkis vilja, nema sinn eiginn, jafn-
vel ekki móður sinnar. Strax sem barn vildi
hann stjórna sér sjálfur og þoldi ekki að neinn
hefti frelsi hans, og sem unglingur var hann
algerlega einráður.
Rrátt fyrir aldur hans litu stúlkurnar í bygð-
arlaginu hýru auga til hans, en hann gaf því
engan gaum, hann slóst í félag með mestu
óróaseggjunum í sveitinni, þeim sem voru hug-
rakkir og duglegir og tók þátt í öllum verstu
strákapörum, ef það útheimti hugrekki og
hreysti, hann tók þátt í allskonar félagsskap,
en aldrei dreypti hann á flösku né snerti spil
eða teningskast.
Árgarður var umkringdur af háum greni-
trjám og í þau hengdi Hákon á hverjum jól-
um kornbindi handa fuglunum 6em áttu þar
hreiður.
Pað var aðeins eitt kornbindi eftir — en
það stærsta — og það ætlaði hann að setja í
elsta tréð, það tré var æskuvinur hans, hon-
um hafði þótt vænt um það frá því hann var
svo lítill hnokki. f*ar höfðu tveir hrafnar átt
hreiður frá alda öðli, og oft þegar, vont var
veður og ilt að ná í æti, hafði hann fært þeim
korn og fleira. Hvert ár sem Ieið, tók með sér
hluta af tign og fegurð gamla trésins; liver
greinin féll eftir aðra, nú var aðeins eftir efsti
toppurinn, og þar var hreiðrið, en það var autt.