Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 48

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hennar. Sámur horfði á hana með hrygðarsvip,
hann sá, að sorgin hafði varpað fyrsta alvar-
lega skugganum á lífsveg barnsins. Svo lædd-
ist hún hljóðlega inn í svefnherbergi sitt og
sofnaði með tárvotar kinnarnar, — hún átti al-
drei framar að sofna með lífsglaða, barnslega
brosið á andlitinu.
Eftir því sem árin liðu, hvarf umhyggja sú,
er Hákon hafði borið fyrir Rögnu. Hans gamli
og hún komu eins og fyr einu sinni á ári,
þangað í sveitina. Ragna var orðin breytt. Rað
var eins og umskiftin í sál hennar hefðu kom-
ið ásamt fötunum af Helgu sálugu. Hún var
ekki lengur kát og ofsafengin en þögul og
alvarleg,
Hans var ekki lengur fær um að brýna.
Lífskrafturinn þverraði með hverju ári, sem leið.
Ragna brýndi fyrir hann og gjörði það stór-
um betur en blindinginn hafði gjört.
Strax og fjör og glaðværð Rögnu, sem svo
marga hafði hænt að henni, var horfið, hættu
piltarnir alveg að skifta sér af henni. Aður
hafði það verið aðalskemtun þeirra að stríða
henni og koma henni í blossa, en nú þegar
ekkert gat vakið hana upp af sljófleikanum eða
raskað ró hennar, gat hún í friði fengið að
sitja í arinskotinu hjá föður sínum, þegar erf-
iði dagsins var lokið.
Stúlkurnar virtu hana tæplega viðlits og
töluðu aðeins orð og orð á stangli til hennar
af mestu náð, en hún tók sjaldan undir.
Öll ómælanlega gleðin sem iiafði fylt hjarta
hennar, var horfin á einu einasta kvöldi—það
kvöld hafði hún lært meira af lífinu en á öllum
þeim árum, sem hún hafði áður lifað.
Nú var hún orðin fjórtán ára og aldrei sást
svo mikið sem skugga af brosi bregða fyrir
á andliti hennar. Regar einhverjar gleðisam-
komur voru haldnar í sveitinni, þar sem hún
dvaldi þá stundina, sást hún oft standa við
gluggana og stara inn. Sæi einhver á þeirri
gtundu inn í dökku augun hennar, fékk hanp
strax vissu um, að kalda rólega framkoman
hennar var aðeins íslag ofan á kraftmikilli og
heitri straumiðu ofsakendra ástríða. Fengi sá
straumur framrás mundi hann skola burtu miklu
af illum eða góðum eiginleikum, tíminn einn
gat skorið úr því, hvorl heldur yrði, — en
það var auðséð á eldinum í augum hennar og
á samanklemdu vörunum, að ill og góð áhrif
háðu stríð í sál hennar.
— Ó, að lífssólin björt og hlý fengi smátt
og smátt að þýða klakann, svo straumiðan
þyrfti ekki af brjóta hann af sér og þeyta hon-
um burt með valdi. En geislarnir geta ekki
skinið á þann, sem felur sig í skugganum. Og
Ragna gjörði enga tilraun til að láta einn ein-
asta gleði- eða vonargeisla verma sig.
Hans gamli, faðir hennar, var í þann veg-
inn að hálffrjósa, við kuldann, sem stafaði frá
henni. Hún varpaði hvorki Ijósi né hita inn í
köldu og dimmu lífsnóttina hans, samt var hún
alúðleg og hugsunarsöm við hann, en það stafaði
aðeins frá kaldri skyldu. Umhyggjati var alveg
kærleikslaus.
Nú voru móttökurnar, sem þau mættu á
bæjunum, ekki eins innilegar og áður. Fagn-
aðaróþin höfðu breyst í hálfdræmar og þurleg-
ar kveðjur. Sumir sögðu: >Vertu velkominn!«
af eintómri meðaumkun.
Rað var þó ein manneskja, sem altaf bar
jafna umhyggjusemi fyrir þeim. Það var Injji-
björg f Árgarði. §á, sem einu sinni vann hylli
hennar misti hana ekki aftur. Hún hafði gefið
þeim fötin, sem þau voru í, raunar voru fötin
fátækleg en hrein og þokkaleg.
Kaldan dag í desembermánuði, komu þau
Hans og Ragna til Árgarðs. Sámur gamli dró
enn þá sleðann, en nú gat hann ekki lengur
hlaupið léttilega yfir snjóinn, en drógst þyngsla-
lega áfram og hneig niður uppgefinn fyrir ut-
an dyrnar, áður en hann var leystur frá sleð-
anum, en Ragna sýndist ekki taka eftir því.
Hún leiddi föður sinn inn í ylinn. Regar hún
kom út aftur og ætlaði að losa hundinn frá
sleðanum, var Ingibjörg hjá honum, klappaði
honum og gerði gælur við hann.