Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 30

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
leyndardómum, nú vil eg reyna á kunnáttu
þína og bjóða þér þinn eigin þunga af gulli,
ef þú getur bent mér á þjófinn, sem svívirti
sæmd mína með því að stela ríkisfána mín-
um, hvort heldur þú gerir það með því að
særa einhvern fram, sem er enn svarfari en þú
eða á einhvern annan hátt, er þér þykir hent-
ugra. Hvernig líst þér á þetta ?«
Rað var svo að sjá, sem málleysingjann
langaði til að segja eitthvað, en hann gat ein-
ungis rekið upp ámátlegt hljóð eins og mál-
leysingjar oft geta gert. Svo krosslagði hann
hendurnar, horfði á konunginn með svip, sem
bar þess vott, að hann skyldi hvað hann ætti
við og kinkaði svo kolli.
»Sjáið til!« hrópaði konungur undrandi og
óþolinmóður. »Getur þú gefið oss leiðbeining-
ar í þessu máli?«
Rjónninn kinkaði aftur kolli.
»Látið hann fá ritáhöld,« skipaði konung-
urinn, »og þótt hér í tjaldi voru séu ekkl iðk-
aðar skriftir, er þó Jíklega hægt að fá ritáhöld
hér i nágrenninu, sé alt blek eigi þornað upp
í þessum steikjandi hita. Ressi piltur er sannar-
lega svartur gimsteinn, Neville.«
»Herra konungur,« svaraði Neville, »ef þér
leyfið, að eg Iáti í Ijós mína skoðun, þá er hún
sú, að þéSsi maður verði yður aldrei að gagni.
Hann er vafalaust galdramaður, og þeir hafa
flestir gert samninga við djöfulinn, sem sækist
eftir að sá til illgresis meðal hveitis og kveikja
ósamlyndi milli krossfarahöfðingjanna, og —«
»Nóg komið, Neville,« hrópaði konungur.
»Ef einhver af veiðihundum þínum væri rétt
við það að ná í hjört og þá hrópaði til hans:
hættu, kynnir þú ef til vill að geta stöðvað
hann, en þú stöðvar engan af Plantagenet-ætt-
inni, sem hefir von um að vinna aftur mistan
heiður.« Sveitinginn, sem virtist vel að sér í
ritstörfum, ritaði af kappi meðari á umræðum
þessum stóð. Nú stóð hann á fætur og rétti
konungi blaðið, þegar harin hafði hneigt sig
djúpt fyrir honum. Bréfið var ritað á frakkn-
eska tungu og hljóðaði þannig:.
»Til hins sigursæla og óvinnandi Ríkarðar
Englandskonungs, frá hinum allra lítilmótleg-
asta af þjónum hans. Leyndarmálin eru í him-
insins innsigluðu geymslu, eft spekin getur oft
fundið ráð til að opna innsiglið. Ef þinn lítil-
mótlegasti þjónn yrði hafður á þeim stað við
hersýningu, þar sem foringjarnir fara fram hjá
með sveitir sínar, þá verið viss um, að ef hinn
seki fánaræningi er meðal þeirra, skal það verða
upplýst, enda þótt hann á allan hátt reyni að
dylja glæp sinn.«
»Pað veit sá heilagi Georg!« hrópaði kon-
ungur, »að þessar upplýsingar koma á hent-
ugum tíma, því eins og þú veist, Neville, hef-
ir herráðið fallist á að foringjarnir, við hersýn-
inguna á morgun, skuli fara fram hjá okkar
nýja fána, sem nú blaktir endurreistur á Ge-
orgshæðinni, og heilsa honum með viðeigandi
virðingu. Á þann hátt hyggjast þeir að bæta
fyrir þá hneisu, sem England varð fyrir með
fánaráninu, og gefa til kynna, að þeir enga
hluttöku hafi haft í því ódáðaverki sem fram-
ið var gegn Englandi. Pú mátt vera viss um,
að sökudólgurinn þorir eigi að láta sig vanta
við þetta tækifæri, svo grunur falli eigi á hann.
Pví skal nú tækifærið gripið, og vor svarti
ráðunautur skal fá á morgun að standa í nánd við
fánann. Geti hann bent oss á þann seka, mun-
um vér taka að okkur að útkljá það mál á
eftir.«
»Yðar hátign skyldi hafa það hugfast, að
eiijdrægni í voru helga sambandi er nýlega á
dásamlegan hátt endurreist,* sagði Neville, með
þeirri einurð og hreinskilni, sem enskum aðals-
mönnum er lagið. »Því finst mér varhugavert
að rífa upp gömul illa gróin sár fyrir það,
þótt svartur þjónn fengi grun á einhverjum af
samherjum vorum. Yður er ef til vill eigi kunn-
ugt, að krossfararhöfðingjarnir hafa fundið úpp
á þessari hátíðlegu skrúðgöngu fram hjá fána
vorum, til þess að sýna yður sæmd og fulla
viðreisn heiðurs og virðingar, og tryggja ein-
ingarsambandið innbyrðis. Og svo er það nú
áform yðar, að nota þetta tækifæri til þess að
reyna að fá grun um sekt einhvers, ef til vill
mikilsmetins samherja, og troða við hann ill-