Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Blaðsíða 8

134
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
plógnum, þegar plógrásin var nærri fullger,
að þeir mundu vilja mín vegna snúa út af
beinni brautinni, sem sverð þeirra hafa rutt
þeim til Jórsala. í fávizku minni hélt eg, að
vesalir kostir mínir, mundu þó geta vegið
móti breiskleikum mínum, — að þótt það
vekti gremju, að eg gengi fram í broddi fylk-
inga, þa mundu menn þó minnast þess, að eg
var síðastur í undanhaldinu — að þegar eg
reisti merki mitt á nýjum, unnum stöðvum,
sóttist eg ekki eftir öðrum ávinningi, en lét
hina skifta herfanginu á milli sín. Eg gaf stöð-
unum, sem féllu í hendur mínar, nafn mitt, en
lét þá eftir cðrum til yfirráða. Hafi eg reynt
með kappsmunum mínum að koma einhverjum
ásetningi fram, þá hefi eg ekki sparað líf mitt
eða minna manna. Hafi eg, þegar nauðir ráku
að, og lá á skjótum ráðum, tekið í mínar hend-
ur stjórn yfir annara hermönnum, þá hefi eg
jafnan látið þá sæta sömu kjörum og mína
hermenn, fætt þá og búið og hjúkrað þeim,
og það alt fyrir eigin reikning, þegar höfð-
ingjar þeirra hafa ekki verið þess megnugir. —
En eg fyrirverð mig fyrir að nefna atburðj^
sem allir virðast hafa gleymt að mér einum
undanskildum — Látum oss því heldur veita
eftirtekt athöfnum vorum á komandi tíma, og
trúið mér, bræður,« hélt hann áfram með á-
kafa, »þér skuluð ekki reka ykkur á stærilæti
og dramb Ríkarðs sem hneykslunarhellu á
brautinni, sem trúin og mannúðin bendir yður
að leggja leið yðar eftir. — Nei — nei, eg
gæti aldrei sætt mig við þá hugsun, að þetta
háleita bandalag sammála þjóðhöfðingja strand-
aði á breyskleika mínum og dáðleysi. Eg ska*
af frjálsum vilja láta af allri stjórn yfir hern-
um, auk heldur lénshöfðingjum mínum og
þegnum. Hvern þann einvaldan þjóðhöfðingja,
sem þér munduð kjósa til þess, að taka her-
stjórnina í hendur sínar, getur orðið yfirher-
stjóri, og konungur Englands sem ávalt er fús til
að skifta á forustustaf sínum og sverði riddar-
ans, er hjartans ásáttur með að berjast undir
merki stórmeistarans með templarariddurum
hans — já, jafnvel undir merki Austurríkis, ef
það vill nefna einhvern ágætis mann til leið-
toga. Eða eruð þér í rauninni orðnir þreyttir
á þessum hernaði, og virðist yður brynjurnar
vera farnar að þrýsta um of að mjúku holdi
ykkar? Skiljið þá einungis tíu eða fimtán þús-
und eftir af hermönnum yðar hjá Ríkarði til
þess að fullnægja loforði yðar, og svo þegar
Zion er unnin,« hrópaði hann og veifaði með
hönd sinni eins og hann breiddi út krossfán-
ann á vígjum Jórsalaborgar, íþegar Zíon er
unnin, þá munum vér ekki skrá nafn Ríkarðs
á hlið hennar, heldur nöfn þeirra göfugu þjóð-
höfðingja, sem veittu honum fylgd til að vinna
sigurinn.«
Mælska konungs og hin einbeitta festa, sem
lýsti af svip hans, lífgaði aftur hug krossfar-
anna og vakti vonir þeirra, og kom þeim flest-
um til að blygðast sín. Regar Ríkarður hafði
með eldmóði sínum vakið athygli þeirra á,
hvað hið eiginlega markmið þeirra hafði áður
verið með krossferð þessari, virtist flestum
þeirra bjánalegt, að láta blása upp einskis varð-
andi smámunum og gera úr þeim svæsnar á-
kærur og sundurlyndi. Nývakinn vonarneisti
í augum eins þeirra kveikti eld í öðrum. Og
einum munni kvað við heróp þeirra, hið sama
og forðum, þegar Pétur einbúi æsti upp fólk-
ið með ræðu sinni: »Vertu leiðtogi vor, göf-
ugi og hrausti Ljónshjarta. Enginn er fremri
en þú að stjórna hraustri sveit! Leiddu oss —
leiddu oss til Jórsala — það er guðs vilji.
Blessaður veri sá, sem lánar hönd sína til þess
að vilji hans verði!«
Petta kröftuga óp náði út fyrir verðina, er
voru um tjaldið, og breiddist óðfluga út með-
al hinna óbrotnu liðsmanna, sem höfðu smám-
saman tapað hugrekki sínu og stríðslöngun,
vegna sjúkdóma og hins óholla loftslags, ekki
síður en höfðingjar þeirra. En þegar Ríkarður
kom fram í nýjum stríðsham, og hið velkunua
heróp hljómaði frá höfðingjum þeirra, hitnaði
þeim líka um hjartaræturna, og þúsundir og
aftur þúsundir radda tóku undir herópið: »Zí-
on, Zíon! Stríð, stríð, stríð! Stríð við hina
vantrúuðu! Guð vill það, guð vill það!«