Ný saga - 01.01.2000, Síða 10

Sigurður Narfi Rúnarsson
Rilstjóri fréttabréfsins, Níels Dungal, ritaði
einnig neðanmálsgrein á sömu nótum, enda
var „[gjreinin um hnefaleikana ... þörf áminn-
ing og satt að segja hafði ég fyrir löngu hugs-
að mér að minnast á það mál.“4l) En ritstjór-
anum eru ekki aðeins í huga efasemdir um
gildi hnefaleika sem íþróttar. Hann bætir við
að hnefaleikarar eigi til aö beita íþrótt sinni á
aðra en andstæðinga og æfingarfélaga og þá
oft í áfengisvímu sem hamli skynsamlegri
hugsun en veki upp þá frumstæðu baráttufýsn
sem hnefaleikar séu leifar af. Hann tekur því
undir kröfuna um bann við ástundun íþróttar-
innar ekki bara heilsu keppendanna vegna,
heldur líka og ekki síður samfélagsins vegna:
þeir sem hafa séð fólkið sem flykkist að
hnefaleikjum og heyrt og séð hvernig það
lætur, finnst engu glatað og ekkert misst
þótt slíkar skemmtanir leggist niður. íslend-
ingar mæltu vel ganga á undan öðrum
þjóðum á þessu sviði og banna hnefaleika
með lögum, bæði kennslu í þeim og opin-
bera keppni. Engin hætta er á að ekki verði
nóg slegist samt.41
Hér voru lagðar þær línur sem frumvarpið
um bann við hnefaleikum kom til með að
fylgja. Mikiö vatn átti samt eftir að renna til
sjávar í umræöum um hnefaleikana.
Thorolfs þáttur Smiths hefst
Eins og Níels Dungal benti á var nóg slegist.
í viðtalspistlinum „Samborgarinn í dag“ í
dagblaðinu Vísi þann 4. janúar 1954 ræddi
blaðamaðurinn Thorolf Smith við Pálma
Jónsson lögregluvarðstjóra. Aðspurður kvað
Pálmi lögreglustarfið hafa verið friðsamlegra
og rólegra áður fyrr. Til dæmis hefði verið
miklu minna um hrottalegar líkamsárásir:
Mér er annars ekki grunlaust um að þær
stafi að verulegu leyti af hnefaleikakennslu
þeirri, sem nú er orðin nokkuð almenn.
Hnefaleikakunnátta ýtir tvímælalaust und-
ir áflogahneigð unglinga. Piltarnir vilja
sýna, hvað þeir geta, þegar þeir eru kennd-
ir á dansleikjum, og þá þykir þeim heppi-
legt að geta beitt þessari kunnátlu.42
Ekki löngu síðar hóf Thorolf sjálfur að flagga
opinberlega skoðunum sínum á hnefaleikum
og varð í kjölfarið þekktasti andstæðingur
Mynd 8.
Hrafn Jónsson.
islandsmeistari í
þungavigt 1943
og 1945.
Mynd 9.
Jóel Jakobsson.
isiandsmeistari í
ýmsum þyngdar-
flokkum 1943-46.
íþróttarinnar. Jón Múli Árnason, sem stund-
aði hnefaleika á yngri árum,43 var mikill vinur
Thorolfs Smiths, eða Smiðsins eins og hann
kallaöi hann, þótt ekki væru þeir sammála í
viðhorfi til hnefaleika. Jón Múli lýsti Thorolf
þannig:
hafði hann á hraðbergi... sögu allra hnefa-
leikameistara þar í landi [Ameríkuj, þótt
hin göfuga sjáll'svarnarlist væri honum
ævinlega lokuð bók, og ógæl'a hans sú að
gerast á sínum tíma aðaldrifljöðrin í hér-
lendri herferð gegn þessari karlmannlegu
og stórbrolnu íþrótl. Stóð þá ekki á nor-
rænum kerlingum á Alþingi að taka upp
þráðinn og banna boxið, en þar hal'a fyrr-
nefndar frúr löngum verið í meirihluta.
Hefur mér gengiö illa að fyrirgefa Smiðn-
um þessa framtakssemi.44
Olíkt því sem fram kom í viðtalinu við Pálma
Jónsson voru það ekki slæm uppeldisleg áhrif
hnefaleika sem voru umljöllunarefni greinar
í Vísi þann 18. mars 1954, heldur eins og í
grein Alfreðs Gíslasonar líkamleg áhrif
hnefaleika á iðkendur íþróttarinnar. Grein
þessi var þýdd úr tímaritinu Look undir yfir-
skriftinni „Hnefaleikar - löghelguð mann-
dráp“. Par kom l'ram að það væri „tiltölulega
skammt síðan rannsóknir ... leiddu í ljós hin-
ar hræðilegu skemmdir, sem hnefaleikar or-
saka á heilanum.“45 Um þær mundir hafði
farið fram síðasta hnefaleikamótið sem keppl
var á hér á landi. Keppendur þar þóttu afar
slakir og var það aðeins talið al' hinu góða:
Af l'ramansögðu virðist ekki ástæða að
harma það, sem sagt var um frammi-
stöðu íslenzkra hnefaleikamanna á nýaf-
stöðnu hnefaleikamóti Ármanns heldur
óskandi, að þeir haldi áfram að vera við-
vaningar í þessari vafasömu og hættulegu
,,íþrótt“.4í’
Vísir var þar með orðinn vetlvangur hat-
rammrar baráttu gegn hnefaleikum. Síðar á
sama ári birtist önnur grein um hnefaleika í
Fréttabréfi um heilbrigðismál undir fyrir-
sögninni „Hnefaleikar og nýrnaskemmdir.“47
Greinin birtist fljótlega óbreytt í U/'.v/'.48
Höfundur tekur kröftuglega lil orða í niður-
lagi greinar sinnar:
Þessi íþrótl er iðkuð af villimönnum, lil
ánægju fyrir aðra villimenn, sem enn er