Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 44

(81) er sama áriö og íslenski heimssöng-
varinn, Eggert Stefánsson, lofsyngur
sem ,,ár örlaganna sem kemur með
Réttlætið og Frelsið til íslands: Árið
Eina. . .“ (82).
Við látum sannfærast um að þó viðbjóð-
ur umheimsins skipti vissulega máli þá
tilheyrir hann okkur ekki, okkar Úfi.
Andri og Bylgja geta t.d. ekki tengt
reynsluna sem þau verða fyrir í Dachau
við neitt nema bíó: „Hitler, var hann
ekki í sömu skúffu og Chaplin? Áhka
raunverulegur." (81).
Villigöturnar sem Andri og Bylgja ráfa
um einkennast af því að öfugt við Guð-
mund Andra þá leggja þau aðaiáhersl-
una á lífið fyrir utan, heimsmá\in:
Á meðan þeir töluðu bjó um sig til-
finning um að heimurinn breyttist, að
þeir breyttu heiminum með orðum
sínum. Þess vegna hlustuðu þeir aldrei
hver á annan heldur kepptust við að
breyta heiminum, skapa heiminn hver
í sinni mynd. (16)
Þegartil kemur og þau þurfa að takast á
við tilveruna eins og hún er eftir synda-
fall og Paradísarmissi sjá þau að:
Þetta var ekki veruleiki sem hægt var
að tékka á yfir kaffi og kökum inni í
eldhúsi og standa svo upp frá þegar
maður hafði fengið sig fullsaddan.
(183-84)
Andri og Bylgja eru líka ófær um að
upplifa ævintýrin sem ævintýri hér og nú
eins og Hringur gerir á leiðinni í leik-
skólann og er „Hrói Höttur, Súper-
mann, Tarzan og Roy“. (48) Hjá þeim
skötuhjúum er morgunþoka í þýskum
skógi ,, eins og í Grimmsævintýri" (80)
og hryllingurinn í Dachau: „AJveg eins
og á bíó“ (81) eins og áður er nefnt.
Jafnvel á stærstu stundum einkalífsins
verður Andri að skynja sjálfan sig í
gegnum einhverja aðra. Bylgja er að
eignast bam og Ándri sér sig sem Lenn-
on „á meðan Yoko var á sjúkrahúsi eftir
fósturlát“ (162) og: „Nú vom aðeins
þrjár mínútur á milli hríða og kvalimar
hökkuðu sig í gegnum hana eins og í
Voonii kvödd.“ (163)
Pessi skynjunaraðferð á veröldinni
leiðir þau Andra og Bylgju í ógöngur
þegar þau fá far með almennilegasta
lega, svo yfirskilvitlega“ sagði hann „þá væri nú meiri rotnunin á himni og
jörð!“
í þessu kom Fritz til þeirra og hann gekk um sem í leiðslu, ölvaður,
alvarlegur, með staup í hendi.
- Salt! hrópaði drengurinn.
- Ég elska þig!
Þessi orð sagði Fritz nú við drenginn og tók hann á annan arminn og bar j
hann um háþiljumar, undarlegur, og hélt staupinu í hægri hendi og bar það
hátt við Ioft.
Hann kyssti drenginn á augað.
Það var ekki að furða þótt þeim blöskraði að sjá hann svona, hámenntuð-
um mönnum. Svo það varð kliður á meðal þeirra.
- Salt! hrópaði drengurinn á ný.
- Þú sagðir orðið, sagði faðir drengsins afsakandi við Fritz. Þú sagðir það
sjálfur í gær: Salt!
- Hvað meinarðu með því? spurði annar.
Þá brosti Fritz og sagði mjög leiddur í sinni ölvun:
- Ég elska ykkur!
Þeir þögðu við það, en það var einhver kliður í kríngum þá og með þeim,
ekki beinlínis kliður sem nokkur heyrði, en kliður samt, og hann hélst við
allan tímann. \
Þá var það að Fritz sagði þessi óskiljanlegu orð:
- Það er þessi nálægð, þessi yfirskilvitlega nálægð!
- Hugsa sér! sögðu þeir.
En eftir þetta talaði Fritz hvað helst sem í leiðslu, en það var þó ekki
margt sem hann sagði. Um leið og hann var að hverfa þeim úr augsýn sagði
hann:
- Nú jæja þá, getið þið sagt mér nokkuð sem ég hef verið að velta fyrir
mér og ekki með nokkru móti getað skilið?
- Hvað? spurðu þeir. Og að því búnu stilltu þeir sér upp fyrir framan
Fritz og biðu mjög undrandi. Svo kom það:
- Hver saltaði hafið?
- Það sama og í gær! hvíslaði einn þeirra. Það sama. Alveg það sama.
Þeir fóru nú að hugsa um þetta, en sögðu ekki neitt.
Fritz nam staðar nokkru áður en hann hvarf þeim og sagði:
- Hver sá fyrir því og svo mörgu öðru sem fram fer á himni og jörð?
Þeir fóru nú að horfa á hann.
- Hver sá fyrir því að skapa allt það samræmi sem ríkir hérna á skipinu, f
og ég má segja heiminn allt um kríng?
- Salt! kallaði drengurinn hástöfum.
- Já, og saltið! hrópaði Fritz þá í algerri Ieiðslu. Og enn heyrðu þeir til
hans síðustu orðin:
- Hverjum datt í hug þessi þremils mikla snilld?
42
j