Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 48

Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 48
Pílatus er Kristur var leiddur fram með þyrnikórónuna. (246) f þessu felst undankomuleið Guðmund- ar Andra. í hörðum heimi ótta og angist- ar gengst hann við barninu í sjálfum sér og upplifir heiminn með Hringi syni sín- um sem er enn óspilltur og syndlaus: Hvað viðtækið hans (Hrings) er tært og hreint, engin aukahljóð eða trufl- anir, enginn nagandi ótti eða lamandi kvíði. (211) Fallegustu kaflar bókarinnar segja frá viðskiptum þeirra feðga, óhemjugangin- um og sköpunarkraftinum í Hringi sem heillar föður hans stöðugt: Ef maður gæti verið eins og bömin leika sér. Allt undir kontról af því þau hafa svo algera sköpunargáfu að þau geta brugðið sér í allra kvikinda líki. Skipta um ham, hamsleysið. Pabbi ég er búinn! Þessi virkni, óhemjuathöfn. Bunkar af teikningum liggja eftir einn morg- un. Omæld kubbaverk. Talað og sungið í klósettrúlluhólk. (43-4) Tilkoma Hrings minnir á fagnaðarerind- ið: ,,En það bar til um þessar mundir / að ég var að lesa undir próf.“ (272) En við vitum að það er „enginn heima til að taka á móti Fagnaðarerindinu." (37) Með því að gangast undir próf er Guð- mundur Andri líklega að segja skilið við sína Paradís því hann þarf ,,að sýnafram á“ eitthvað. Hann brunar úr „myrkrinu og mýktinni og hlýjunni," (273) út í kuldann og birtuna til móts við tilver- una. Hringur er kominn af stað. Heima í rúmi svaf Bylgja á sitt græna en djúpt í myrkviðinu hafðir þú skotið rótum. Við vorum musteri án innihalds, það hafði verið innréttuð í okkur trú, en innihaldið var farið. Þú fylltir þennan kalda geim af lífi. (273). Og. . . I Sögunni allri er hvert orð, hver smá- mynd felld inn í heildarhugsun bókar- innar þó fátt eitt hafi verið tínt til hér. Engu er ofaukið og undir yfirborðs- merkingu orðanna býr alltaf einhver Jú elskan. Og hvað? Hvað svo? Hún hafði mörgum sinnum skipað mér til rakarans að láta hirða af mér hárið (manns sem átti skæri og tók að sér að klippa krakka þegar hann var beðinn um það), en ég lét hann aldrei fá hárið. Að vísu var það vel gert, sagði John. Þú varst nógu mikill óviti til þess. Svo þú hafðir hárið? Já. Nema í þeim svip sem ég var að sorga þetta í drukknun minni var gripið í hárið. Það var hár um allan heim, nóg fyrir heilu lífi, skiljiði, og ég var með það! Og þar með var mér gefið eilíft líf. So so, segðu nú bara svo sem tværþrjár aldir Steinar. Það er ekki réttlátt John. Vertu sanngjam! Þú ert þegar með eitthvað gránað hár, sagði John. Og bíddu bara við! Brátt fer hold þitt að stynja. Bíddu bara við! Einhvern dag kemur að því að einn eða annar jaxlinn fer að svíkja - og tennur þínar munu falla dreift í grös, og grösin fúna... Það er ekkert að marka árin! sagði Christie. Það er satt Christie mín, sagði ég. Hvað segiði! Ætlið þið að fara að lýsa frati á dagatalið! Aldeilis! Heldurðu þá að þú vitir hvað þú veist fremur en aðrir menn? Aldeildis! Ég drukknaði. Ég er dmkknaður. Svo mikið ervíst. Þannig já, nú skilég. Ég virði þig fyrir það John. Þú ert stakur maður í veröldinni. Svo þú spilltist í gotti? Lifir þess vegna? Já. Líklega lifi. Eða dey. Það skiptir ekki máli hvemig maður lifir. En sjálfsagt! sagði Christie. Það er ekkert nema líf. Nema ég fékk líf þarna í djúpinu. Fyrir óþekkt. Aldeilis! Samt fyrst og fremst fyrir það að guðirnir hafa elsku á mér. Þeir vopnuðu mig hárinu, skiljiði. Þeir urðu að gera það ef þeir áttu að fá að halda elsku til mín, og þar hafiði það. Svo þú trúir að guð sé guð? Ætlarðu virkilega að segja mér það? Ég væri nú meira fíflið ef ég gerði það ekki. Nú er nóg komið! Hvers vegna skyldi ég ekki hafa fært þessum merkilegu náúngum þakk- argerð? Hvers vegna skyldi fólk ekki heldur fagna í bók minni en gráta í sturlaðar biblíur? Ég vona að fólk fái að fagna í djúpinu, sagði Christie. Ég vildi að fólk fengi að hitta drenginn litla í sjóliðabúníngnum, því hann er svo fallegur. Og bulinn spaka, Sylvíu Spell og andlegu dömumar fínu. Þó einkanlega að það fái að komast þángað sjálft og taka þátt í þessu öllu. Heldurðu að von sé til þess? Auðvitað. Hvar ætti maður að geta lifað mannsæmandi lífi nema í djúp- inu? 46
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Teningur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Teningur
https://timarit.is/publication/820

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.