Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 26

þitt meö skuggum óhamingjunnar. Og
ekki er vafi á að augu þín sem eru svo
nærri því að bresta munu uppgötva sam-
hengi á mörkum þess sem menn skynja.
Þetta er ætlun mín, gamii Wang Fo, og
ég get neytt þig til að framkvæma hana.
Ef þú neitar mun ég brenna öll verk þín
áður en ég blinda þig og þú verður líkast-
ur föður sem hefur misst alla syni sína og
á því engar framtíðarvonir. En h'ttu frek-
ar á þessa síðustu ákvörðun sem ávöxt
gæsku minnar því ég veit að striginn er
það eina sem þú hefur nokkru sinni gælt
við, og að bjóða þér pensla, liti og blek
síðustu stundir lífsins er eins og að bjóða
dauðadæmdum manni gleðikonu.
Þegar keisarinn gaf merki báru tveir
geldingar með lotningu fram ólokna
málverkið þar sem Wang Fo hafði dreg-
ið upp mynd af hafi og himni. Wang
Fo þurrkaði af sér tárin og brosti því
þessi litli uppdráttur rifjaði upp fyrir
honum æsku hans. Þar bar allt merki
hreinleika sálar sem Wang Fo hafði ekki
lengur til að bera, en hinsvegar vantaði
líka eitthvað því þá hafði Wang Fo
hvorki virt nægilega fyrir sér fjöllin eða
klettana sem baða í sjónum naktar lend-
ar sínar né látið sorg rökkursins ná tök-
um á sér. Wang Fo valdi einn penslanna
sem þræll bauð honum og hóf að breiða
út á sjónum bláar öldur. Geldingur
kraup við fætur hans og blandaði litina,
honum fórst verkið illa úr hendi og frem-
ur en nokkru sinni áður saknaði Wang
Fo Lings lærisveins síns.
Wang Fo byrjaði að roða skýjaslæðuna
við fjallstind. Síðan bætti hann við gár-
um á yfirborð sjávarins sem gerði hann
trúverðugri. Jaðególfið varð undarlega
vott en Wang Fo var svo niöursokkinn í
málverkið að hann tók ekki eftir því að
hann stóð í vatni í ökla.
Kænan sem hafði stækkað undir pensli
Wang Fos fyllti nú út forgrunn verksins á
silkistranganum. Snögglega tók taktfast
áraglamur að heyrast í fjarlægð, hratt
eins og vængjaþytur. Hljóðið nálgaðist,
fyllti mjúklega salinn en hætti síðan, titr-
andi dropar héngu á ár bátverjans. Járn-
in sem ætluð voru augum Wang Fos voru
löngu köld á eldstæði bööulsins. í vatni
upp að öxlum stóð hirðin á tá óhaggan-
lega trú hirðsiðunum. Að lokum náði
vatnið keisaranum í hjartastað. Þögnin
var svo djúp að heyra hefði mátt tár
falla.
Þetta var reyndar Ling. Hann var í
hversdagsskikkjunni sinni og hægri erm-
in var enn rifin þar sem hann hafði ekki
haft tíma til að gera við hana um morg-
uninn, áður en hermennimir komu. En
hann hafði um hálsinn undarlegan rauð-
an trefil.
Wang Fo sagði blíðlega um leið og hann
hélt áfram að mála:
Eg hélt þú værir dáinn.
Meðan þú lifir, sagði Ling lotningarfull-
ur, hvernig gæti ég þá dáið.
Og hann hjálpaði meistaranum um borð
í bátinn. Jaðeloftið speglaðist í vatninu
þannig að Ling virtist sigla í helli. Fléttur
hirðmannanna sem voru í kafi bylgjuð-
ust í yfirborðinu eins og snákar og fölt
höfuð keisarans bærðist eins og lótus-
blóm.
Sjáðu, lærisveinninn minn, sagði Wang
Fo sorgmæddur. Þetta fólk mun allt far-
ast ef það er ekki látið nú þegar. Mig
grunaði ekki að það væri nóg vatn í sjón-
um til að drekkja keisara. Hvað eigum
við að gera?
Ottastu eigi, meistari, hvíslaði læri-
sveinninn. Þau verða brátt komin á þurrt
og munu ekki einu sinni minnast þess að
hafa bleytt ermi. Einungis keisarinn
mun geyma í hjarta sínu dálítið af seltu
sjávarins. Þetta er ekki fólk sem týnir
sjálfu sér inn í málverk.
Og hann bætti við:
Hafið er fagurt, byrinn góður og sjófugl-
arnir eru að byggja sér hreiður. Förum,
meistari minn, til landsins handan vatn-
anna.
Förum, sagði gamli málarinn.
Wang Fo greip stýrisárina en Ling lagð-
ist á áramar. Araglamrið fyllti aftur all-
an salinn, ákveðið og reglulegt eins og
hjartsláttur. Vatnið sjatnaði smám sam-
an kringum þverhnípta klettana sem
urðu aftur að súlum. Brátt vom aðeins
fáir pollar á mishæðóttu jaðególfinu.
Skikkjur hirðmannanna vom þurrar, en
við fald keisarakápunnar loddi dálítið
sjávarlöður.
Frágengin mynd Wang Fos hallaðist upp
að trönum. í forgmnni var bátur. Hann
fjarlægðist smám saman og skildi eftir
sig mjótt kjölfar sem dó út á kyrrum
sjónum sem bærðist ekki. Og nú var
ekki lengur hægt að greina andlit mann-
anna í bátnum. Þó mátti enn sjá rauðan
trefil Lings og skegg Wangs Fos sem
bærðist í golunni.
Araglamrið minnkaði og dó síðan út í
fjarlægð. Keisarinn beygði sig fram, bar
hönd fyrir augu og horfði á bát Wangs
sem var nú orðin að ósýnilegum punkti í
Ijósu rökkrinu. Gulllitað mistur steig
upp úr sjónum. Að lokum beygði bátur-
inn fyrir klettanef sem skagaði út í fló-
ann og skuggi klettaveggjarins féll á
hann. Kjölfarið máðist út á hreinum
vatnsfletinum og málarinn Wang Fo og
lærisveinn hans Ling hurfu að eilífu út á
þetta jaðebláa haf sem Wang hafði búið
til.
Guðrún Eyjólfsdóttir
þýddi
24