Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 50

— Ég hef oft hugsað um það sjálfur, sagði hann. — Kanske væri
það líka best fyrir hana. Því ætti hún að kveljast hér heima, með
mig, með þig, með fylliraftana úti á götunni? Hún sleppur hvort eð
íy ekki við að deyja. Öll ættum við að gera okkur grein fyrir því
þegar stundin kemur og öllu er lokið. Ég fer líka að eldast. Það ætti að
byggja hús þar sem gamalt fólk er aflífað kvalalaust. Þegar ég verð
orðinn einskis nýtur ætla ég að biðja Grzegorz um að láta mig hafa
eitthvað til að sofna af. Þá hef ég kanske loksins eitthvað gagn af
efnafræðinni hans.
— Hvað viltu eiginlega? sagði Agnieska. — Þú finnur mömmu á
himnum og þar haldið þið áfram þessu dýrlega lífi ykkar. En ekki
meir um það! Kveiktu ljósið og við skulum snúa okkur að grasateinu
handa mömmu.
Söngur barst utan af götunni. Hún lokaði glugganum, gekk svo að
eldavélinni og lyfti lokinu af katlinum. Hún hugsaði: ,,Hvar ertu núna?
Hvernig líður þér, hvað ertu að hugsa? Hvar finn ég þig í þessum
hrærigraut af drykkjuskap, steinsteypu, þvaðri og heimslcu? Bara ég
gæti séð þig á þessari stund. Eða vissi hvort við finnumst á morgun?
Og ef við gerum það, hvað eigum við þá að segja hvort við annað
þegar við hittumst? ,,Fyrirgefðu“? — nei. „Ég hljóp á mig“? — nei.
„Ég veit ekki einu sinni sjálf hversvegna ég gerði þetta“? — nei.
Veistu hvað? Við skulum koma okkur saman um að segja ekki neitt.
Að tala aldrei um þetta. Við förum ofureinfaldlega og sækjum lykilinn,
við opnum og þá verðum við loksins ein saman innan fjögurra veggja
þar sem allt, allt verður auðvelt....“
— Vatnið sýður! kallaði móðirin að innan. — Heyriði ekki að það
sýður?
Þau hrukku bæði við og brostu hvort til annars.
— Ég held ég fái mér svolítinn göngutúr, sagði hún. — Ég er með
höfuðverk.
— Farðu niður til Zawadskis, sagði faðir hennar — hann hefur gaman
af því.
— Er hann alltaf að gera við þetta mótorhjól?
— Ja.
Hún brosti aftur.
— Hafðu engar áhyggjur, sagði hún — þetta kemst allt í lag. Þú
ferð að veiða á sunnudaginn. Það er alltaf það!
Hann andvarpaði.
— Heilir tveir dagar enn, sagði hann — að bíða og bíða!
— Það er ekkert til að hafa orð á! Og eftirá finnst þér þetta allt
auðveldara.
Hún fleygði kápunni yfir axlirnar og hljóp niður stigann. 1 einu horni
46 Birtingur