Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 49

— Ekki sem stendur; en hann bjó árum saman í höll.
— Var hún úr kristal?
— Já. Með járnbentri steinsteypu í bland.
— Hvað sá hann út um gluggann?
— Það er nú undir ýmsu komið. .. Ég held það hafi ekki verið
margt að sjá. Þeir settu járnrimla fyrir gluggana þar sem hann
bjó til þess menn færi ekki að langa út. Það er áreiðanlega viss mann-
kærleiki bakvið það, en ef þú skyldir heyra einhvern syngja um fang-
ann sem situr bakvið fangelsisvegginn og horfir upp í bláma himinsins
þá þarftu ekki að leggja trúnað á það. í raun og veru sést ekki
neitt.
— Um hvað ertu að tala, Agnieska?
— Hafðu ekki áhyggjur af því, sagði hún — allt er í stakasta lagi.
Þú lítur út fyrir að vera fjörutíu og fimm ára; eftir ár verður drátt-
arvélaframleiðslan orðin fimmtán prósent meiri, Zawadski er loksins að
fara fjandans til, og himinninn uppyfir okkur er ekki tómur: fyrir
hálfum mánuði voru myndir af pólskum þrýstiloftsflugvélum í öllum
blöðum. Svo förum við að flytja út pólska bíla til Pakistan, og tala
námuverkamanna sem stunda bíflugnarækt í frístundum fjórfaldast.
Allt er í besta lagi, hrópaði hún — en í guðanna bænum spurðu mig
ekki hvað ég hugsi eða hvernig ég hugsi.
Hann reis upp og kom til hennar.
— Mamma þín hefur æst þig upp, sagði hann rólega. Hann lagði
höndina á öxl henni. — Þú verður að reyna að sýna henni umburðar-
iyndi. Þú skilur þó . . hún er búin að liggja mánuðum saman og fær
ekki pláss á neinu sjúkrahúsi. Þú veist vel sjálf að það er ekkert
pláss. Þú verður að reyna að skilja hana.
— Mamma er ólæknandi, sagði Agnieska. — Það vita læknarnir betur
en þú. Þeir taka hana ekki vegna þess að það þarf að bjarga öðrum.
Hún verður að deyja hérna.
Hann losaði takið á handlegg hennar og settist þungt. Hún sá að hann
starblíndi framan í hana, og hún dró sig enn lengra inn í myrkrið.
— Þeir taka hana nú á endanum, sagði hann eftir dálitla stund.
— Nei, sagði Agnieska. — Það er óþarfi að vera með neinar tyllivonir.
Þegar ekki er pláss fyrir hina geta þeir ekki heldur tekið hana. Hún
verður hjá okkur.
— Þykir þér ekki vænt um móður þína?
Hún yppti öxlum.
— Örlög hennar koma mér við.
Hann strauk hendinni yfir ennið; svo seig hann allt í einu saman,
nú var hann ekki annað en brjóstumkennanlegur gamall maður, sem
stæltir vöðvar gátu ekki einu sinni bjargað.
Birtingur 45