Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 59

— Yndislegt nafn! Hann þrýsti glasi í hönd hans. — Þína skál, Kazik!
Og skál fyrir Wola!
Grzegorz reis á fætur. Hann hellti öllum fjórðungnum í glasið og gekk
að skenkiborðinu. Þar hneigði hann sig fyrir konu í flegnum kjól.
— Leyfist mér, spurði hann — að skála með fyrirfólkinu ?
— Gjörið svo vel! Endilega! kvað við úr öllum áttum.
— Skál fyrir Wola verkalýðsins, sagði Grzegorz. Svo skvetti hann vodk-
anu framan í þann hæruskotna og hopaði á hæli. Hnífur blikaði í
hendi unglingsins með lága ennið. Grzegorz dró upp byssu. Hann lyfti
vinstri hendinni. — Hægan, sagði hann — stattu kyrr þar sem þú
ert. Ég ætla mér ekki að fara að slást á bændavísu. Ég skýt.
Þau fóru. Þegar þau voru komin út spurði Agnieska:
— Líður þér betur á eftir?
— Svolítið, sagði hann. Svo stakk hann byssunni á sig. Hún leit til
hliðar á hann.
— Ekki verður beint sagt að þig skorti pólskt yfirbragð.
Hann yppti öxlurn; svo glotti hann.
— Hann sagðist sjálfur hafa gaman af kábojmyndum. Það er nauð-
synlegt að setja sig inn í drauma og þrár hinna vinnandi stétta, skilja
langanir þeirra. .. Hann þagnaði. Eftir stundarþögn spurði hann:
— Heldurðu hún komi á sunnudaginn?
— Áreiðanlega, sagði Agnieska sinnuleysislega; hún trúði hvorki á
sjálfa sig, orð né fölnandi himininn.
VIII
Stóri vísirinn nálgaðist tólf. — ,,Sjö, hugsaði Agnieska. — Nú kemur
hann ekki. Hann kemur víst ekki“. Henni létti og það linaði sárindin
andartak. Hún stóð undir klukkunni á Aðalstöðinni. Það var laugar-
dagur; fólk streymdi út á brautarpallana, altekið helgarspenningnum.
Það rakst á og skammaðist, hlaðið pinklum og handtöskum. Óskýr rödd
liljómaði í síbilju frá hátalaranum og tilkynnti farartíma lestanna;
rauð og græn ljósmerki blikuðu. Hún leit upp á klukkuna; vísirinn
sýndi þrjár mínútur yfir. „Búið, hugsaði hún. — Svona er það þá:
Ijósmerki, hávaði og þröng. Og engin af þessum tilfinningum sem aðrir
nefna kvöl. Bara sljóleiki“. Enn hrökk vísirinn fram um eitt strik;
þegar hún leit af honum stóð Pietrek fyrir framan hana.
— Ég komst ekki í vagninn, sagði hann. — Laugardagur. Það er hrein-
asta helvíti. Hermennirnir ráku mig þrívegis niður af stuðaranum.
Hún brosti.
— Þeir gátu vitað að þú varst á leiðinni til mín.
Birtingur 55