Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 54

nalda áfram til Zieleniak. Þangað fór hann að fá sér lokasnafsinn".
Hann tróð henni inn í leigubíl og skellti hurðinni.
— Ætlið þér annars þangað, fröken? spurði bílstjórinn undrandi þegar
nún sagði honum hvert ætti að aka. Hann blístraði: — Það er ekki
staður fyrir ungar stúlkur.
— Hvernig í ósköpunum getið þér sagt um, sagði Agnieska bálreið —
hvað er rétti staðurinn fyrir ungar stúlkur?
Hann seildist í spegilinn og snéri honum þannig að andlit hennar sást;
þegar þau fóru hjá ljósastaur dró hann viljandi úr ferðinni. Hann þagði
iengi. Bíllinn mjakaðist skröltandi gegnum þöglan bæinn. Allt í einu
hló hann.
— Ekki líturðu út fyrir það, sagði hann — það veit guð! Hann and-
varpaði og bætti svo við: — Karlmenn eru og verða heimskingjar alla
sína daga. Hann lagði höndina á gjaldmælinn: — Þá erum við komin!
Góða skemmtun, stúlka mín.
Hún borgaði og fór út. Hún varð að smeygja sér milli vagnanna þar
sem þeir biðu. Hestarnir stóðu og hengdu hausana ofan í múlpokana.
Það klórði ekki fyrir stjörnu á himninum. Stjarnan á turni Menningar-
hallarinnar logaði ein með möttum hárauðum bjarma. Risastórt Zieleniak-
torgið var dimmt og eyðilegt en hún vissi að um sólarupprás mundi það
vakna til nýs lífs með æstum hrópum, skuggalegri verslun, skrjáfi í
^öðiuðum peningaseðium, hvískri og pískri. „Upphátt er talað um minni
háttar viðbjóð, hugsaði hún um leið og hún klofaðist yfir drukkinn
mann sem lá á götunni — um meiri háttar viðbjóð er hvískrað. En
sannleikann segir aftur á móti enginn. Hver veit nema sannleikurinn
sé í raun og veru það viðbjóðslegasta af því öllu?“ Hestur frísaði beint
yfir höfði hennar. Hún stökk til hliðar og bölvaði.
Knæpan var í risastórum bragga. Hana sóttu kúskarnir sem aka græn-
meti til borgarinnar. Hún sá hann um leið og hún kom inn. Hann sat
við lítið borð upp við skenkiborðið, það flaut í bjórleifum og hann
teiknaði flókin mynstur með fingrinum í pollinn. Drukkinn maður svaf
við sama borð og hvíldi höfuðið á borðplötunni. Grzegorz leit ekki
einu sinni upp þegar Agnieska settist.
— Ertu að frelsa mannkynið? spurði hún.
— Einmitt!
— Að hvaða niðurstöðu hefurðu komist?
— Kraftur vetnissprengjunnar er það eina sem orkar að fyila mann
bjartsýni á okkar tímum.
— Mjög fallega sagt. Gætirðu ekki hugsað þér að fara heim?
— Hún hefur ekki komið?
— Nei.
— Og mamma er enn ekki dauð?
50 Birtingur