Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 75

þornað, þegar, kerlingin kemur. Annars fjasar hún fram á morgun. . .
Hann snéri sér snöggt að henni. — Eftir hverjum andskotanum beiðstu?
Gastu ekki náð þér í strák ? Ég skil ekki....
— Ég er búin að segja þér það: ég beið eftir þér.
— Og nú ætlarðu auðvitað að gera uppistand útaf því að ég flekaði
þig, eða hvað? Hvað heitirðu annars?
Hún brosti.
— Nei, ekkert uppistand, sagði hún. Hún gekk til hans og kyssti hann.
— Ég er þér mjög þakklát.
— Hvað heitirðu? Hvað á ég að kalla þig?
— Það sem þér sýnist. Helst elskuna þína. Það er innihaldslaust og
hægt að segja við hvern sem er. Þú mátt líka kalla mig kettlinginn.
Yndið þitt. Mellu. Skækju. Sólgeislann. Það er líka ágætt, er það ekki?
Það besta er: sólgeislinn. Við kynntumst í rigningu, það er að segja
bakgrunnurinn er þrá. Allt sem fólk gerir gerir það af þrá eftir betra
lífi. Eða sem siðferðileg mótmæli. Já, það er best þú kallir mig sólgeisl-
ann. Hjálpaðu mér að taka sængurverið af svo ég verði fljótari.
— Heyrðu, sagði hann — nú fer ég fyrir alvöru að sjá eftir því. Ég
er alvarlega hræddur; þú verður að fyrirgefa mér. Við verðum að
hittast með einhverjum ráðum. Ég kem þessu bara ekki inn í haus-
inn á mér.
— Ekki til að tala um! Taktu það bara ekki nærri þér.
— Hvernig getum við hitst?
— Við hittumst alls ekki. Við getum hugsað hvort til annars. Það
liægir.
Þegar hún var búin að þvo sængurfötin rétti hún honum höndina.
— Vertu sæll, sagði hún. — Ég heiti Agnieska. Agnieska Walicka. Nú
geturðu sagt félögum þínum frá mér. Og láttu mig svo hafa tuttugu
zloty.
— Hvað?
— Tuttugu zloty. Fyrir bíl. Jú, svona á það að vera. Það sem maður
gerir á maður að gera til enda.
Hann tók upp veskið.
— Þú þarft kanske meira?
Hún hristi höfuðið.
— Það nægir — fyrir byrjanda. Góða nótt. Ég bið að heilsa kon-
unni.
Það rigndi enn. Leigubíl var hvergi að finna. Hún ráfaði um auð
strætin. Það var ekki ljós nerna í einstaka glugga. „Hvað skyldi
klukkan vera? hugsaði hún. — Tólf? Eitt? Tvö?“ Hana kenndi til
í höfðinu; hún gekk með hendurnar í kápuvösunum; blautt hárið lá
fram á enni hennar. Hún kraup niður við poll og þvoði sér um hend-
Birtingur 71