Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 76

urnar upp úr honum. Svo reis hún upp; það leið stundarkorn þangað
til ótöluleg götuljósin urðu aftur að einni línu fyrir augum hennar.
Og hún hugsaði „Nú er það afstaðið. Það var ekki einu sinni eins sárt
og eg hafði átt von á. Ég skil bara ekki af hverju ég fékk allt í einu
blóðnasir.....Velkomið líf! Á morgun rignir áreiðanlega líka, en eftir
nokkra daga styttir upp. Karlmennirnir henda frökkunum og stúlk-
urnar fara í þunna kjóla. Á maður að setjast inn og fá sér einn ís?
Eða liggja niðri við Wislu? Það er líka hægt að fara út fyrir bæinn.
Þessa stundina er allt viðbjóðslegt. Skuggarnir eru meir að segja
þvalir. .. .“
Seint um síðir komst hún heim. Frá hliðinu kom maður á móti henni
og stansaði frammi fyrir henni. Það var Pietrek. Hann rétti hönd-
ina fram móti henni. I möttu skini götuljóssins glampaði á málmhlut.
— Lykillinn, sagði hann lágt. — Við eigum enn fjóra tíma til morg-
uns.
Hún hallaði sér að veggnum.
— Ertu búinn að bíða lengi?
•— I alla nótt, sagði hann. — En ég var viss um að þú kæmir aftur.
— Hvað er framorðið?
Hann leit á klukkuna.
— Þrjú.
— Hvaða lykill er þetta?
— Ég náði í herbergi, sagði hann. Spurðu ekki hvernig. Kraftaverk.
Strákurinn er að fara til útlanda; við getum verið þar um tíma.
— Hvers vegna ertu ekki sofnaður?
— Ég gat það ekki, sagði hann. Ég er búinn að bíða of lengi. Ég
sagði við sjálfan mig að fyrstu nóttinni skyldi ég eyða þar með þér.
Komdu nú.
— Það er orðið bjart klukkan sjö, sagði hún. — Kanske enn fyrr.
Kanske strax klukkan sex.. . Hún tók um handlegg hans. — Heyrðu
annars, ég þarf að segja þér dálítið. Kanske verður það sárt en það
er betra en að ljúga hvort að öðru. Ég er með öðrurn og það er frá
gamalli tíð. Ég elska hann. Við urðum ósátt einmitt um sama leyti
og ég kynntist þér. . . . Þú verður að fyrirgefa mér. Ef þér er einhvei'
fróun í því þá sláðu mig bara utanundir. Ég ætla að snúa aftur til
hans, hins.... Hún stjakaði hendi hans frá: — Taktu lykilinn og
farðu.
Hún horfði á eftir honum þar sem hann fór; þokan og rigningin
kæfðu fótatak hans. Hana langaði til að finna þetta fótatak með
hjartanu en hún heyrði ekki neitt. Hann ranglaði einn eftir auðri
götunni, hár og grannvaxinn, álútur; ljóskerin teygðu úr skugga hans
og henni fannst eins og það væri ekki annað en skugginn sem rynni
72
Birtingur