Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 11

meðan þeir gátu eitthvað, og þó að Jónmundur væri orðinn skelfing sljór
núna í seinni tíð, þá var ekki öðrum treystandi til að vinna þetta verk
sómasamlega, því kattarómyndin átti í rauninni allt gott skilið, og það
var alls ekki sama, hver gerði þetta, eða hvernig það var gert. En nú
var orðið svo dauflegt þarna uppi í kamersinu og búið að slökkva á út-
varpinu og ekkert eftir nema nöturlegt ganghljóð í gamalli, siitinni
stundaklukku, og þeir báðir gamlir og slitnir líka.
Það er helzt þetta, að hann fæst aldrei til að fara út, er> gerir allt undir
rúminu. Og þegar maður var einbýlingur, eins og hann vissi að Jón-
mundur skildi, þegar maður var einbýlingur, þá var það nóg að verka
undan sjálfum sér, þótt maður þyrfti ekki að verka undan öðrum líka og
ski íða undir rúm til þess arna ...
Nú rumskaði Jónmundur og brá hendinni upp að eyranu, stórri, hnýttri
hendi sem orðin var mjúk og slöpp.
Maður hafði nóg með að verka undan sjálfum sér, og úr því kattar-
ómyndin var í ofanálag svona hræddur við mýsnar, þá . . .
Þá var ekkert gagn í honum, rumdi nú Jónmundur og settist upp við
dogg. Þú vilt láta lóga honum.
Ja, það var nú einmitt það. Eiginlega var ekki um annað að ræða, úr því
kötturinn var svona gerður, en hann átti samt allt gott skilið, litla greyið,
og það var alls ekki sama, hver gerði þetta, eða hvernig það var gert.
Bezt að taka hann í poka og drekkja honum, hélt Jónmundur.
Já, það hélt hann nú raunar líka og var venju fremur lágmæltur. Það
yrði líkast til bezt, og útlátaminnst, hvað sem öðru leið. Enda lítil meining
að fara að spandera skoti á ekki stærra kvikindi . . . En það var bara
ekki að vita, hvernig mundi ganga að berja ofan að læknum núna; það
hafði fennt svo yfir hann í síðasta stórhríðarkaflanum, og kannski væri
hann þurr.
Það er nóg að drekkja honum í skólpfötunni, sagði þá Jónmundur. Þú
sagðir áðan, að þetta væri ekki annað en kettlingskreista.
Já, það var náttúrlega satt. Það var líka hægt í skólpfötunni, því þetta
var ekki nema kettlingur, þó að hann væri orðinn dálítið stálpaður núna.
Og þá þyrfti heldur ekki að fara neitt út með hann, því eins og Jón-
mundur var farinn að skilja, þá var þessi köttur þannig gerður, að hann
vildi aldrei fara út. Svo þetta yrði náttúrlega bezt, og þeir skyldu þá
bara hafa það svona, og Jónmundur þá koma fyrir hádegi á morgun, ef
hann mætti vera að ... Og svo var það þá ekki meira.
Úti var skafrenningur sem blés inn í frakkatötrið svo það þandist einsog
segl uppi á bakinu og kuldinn læsti sig niður á milli herðablaðanna. Líka
á fótunum varð honum kalt, því hann var ekki skóaður til að kafa allan
þennan snjó, og þessvegna stanzaði hann sumsstaðar bara til að stappa.
Birtingur 7