Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 12

þennan snjó, og þessvegna stanzaði hann sumsstaðar bara til að stappa.
En hann mátti ekki slóra neitt, því nú væri kettinum farið að leiðast að
vera einn heima í myrkrinu. Og ekki var það kettinum að kenna, þótt
ellistyrkurinn væri svo lítill, að þeir gætu ekki lifað af honum tveir.
Einar skitnar ellefu hundruð krónur á tveggja mánaða fresti, hvað
er það, þegar maður notar tóbak og þarf svo að hafa annan á framfæri
sínu? Því ekki var mjólkin gefin, og ekki fiskurinn, og ekki vildi
kötturinn mýsnar sem þó var miklu meira en nóg af, og ekki einusinni
þó maður reyndi að veiða þær handa honum sjálfur. Og samt át hann
svo mikið, að manni hreint blöskraði og hefði aldrei getað grunað neitt
svipað! En þetta var samt svo fallegur köttur og skemmtilegur, og svo
vitur líka og skildi svo vel, hvað var að vera gamall og einn og eiga
ekkert lengur nema slóðina sína í snjónum. Og það var betra að hafa
hann hjá sér en nokkra manneskju, og betra að tala við hann. En
mann grunaði ekki, að hann æti svona mikið, og hélt kannski líka að
hann gæti lifað á músunum, og svo var maður svo einfaldur að taka
við honum, og svo einfaldur að halda, að maður gæti haft hann.
8 Birtingur