Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 55

— Nei.
— Allt er óbreytt?
— Já. Gjörsamlega.
Nú fyrst leit hann upp og sá hana.
— Til hvers ertu þá eiginlega komin? spurði liann.
— Ég ætla að fá þig með heim.
— Ekki vantar þig skemmtilegar hugmyndir!
— Þú veist það vel, mamma getur ekki sofnað fyrr en þú ert kominn
heim.
— Ég get ekkert sofið. Og hvað með það?
— Grzegorz.
— Hm?
— Ég er búin að vera hálfa nóttina að leita að þér.
— Leit þín hefur borið verðskuldaðan árangur; hvað viltu þá eigin-
lega?
— Grzegorz, ég er ósegjanlega þreytt. Mig langar ti! að sofa. Hvað
3i’ ég ekki búin að leita að þér margar nætur? Gerðu það fyrir mig:
farðu heim! Drekktu eins og þú vilt, drekktu frá þér ráð og rænu en
sjáðu til að það taki ekki langan tíma, og komdu heim.
Hann leit á hana.
— Þú ert gullfalleg, sagði hann. — Þú ert raunverulega með græn
augu. Það er eitthvað píslarvættislegt í andlitinu á þér, eitthvað hjart-
næmt í munnsvipnum, einskonar barnalegt ráðleysi, ekki laust við
beiskju. Það eru stúlkur eins og þú sem menn dreymir um þegar þeir
eru landflótta eða í hegningarvinnu eða annað viðlíka. Draumaprinsinn
þinn hlýtur að vera alveg vitlaus í þér, ha? Pabbi og mamma mega
ekki heyra á hann minnst af því hann hefur setið inni. Skrítið: í hvert
skipti sem ég fór að vera með nýrri stúlku líkaði þeim gömlu vel við
hana. Fram að fyrsta fósturlátinu.
— Við skulum koma, Grzegorz.
— Heyrðu mig nú, Agnieska. Það er best þú farir ein heim. Ég ætla
að fara mínar eigin leiðir þar til yfir lýkur. Mig langar til að sjá hvað
manneskjan getur orðið sljó. Það er ekkert fyrir þig. Farðu heim og
láttu mig í friði.
— Ætlarðu þér að binda endi á það, Grzegorz?
— Þú getur kallað það hvað sem þér sýnist. Nafnið gildir hér alveg
einu. Það nær þessu hvort eð er engin líking. Ég vil ekki elska framar,
ekki þjást, bíða, vil ekki trúa á eitthvað sem ekki er til í lífinu. Er það
þá svo mikið sem ég bið ykkur um? Ekki annað en að þið gleymið
mér. Hvaða leyfi hefur þú til að ota að mér tilliti til pabba og mömmu
þegar þér þykir sjálfri ekkert vænt um þau? Hvort okkar getur haldið
því fram í alvöru að því þyki vænt um þau? Þetta heimska, fjarlæga,
Birtingur 51