Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1902, Qupperneq 83

um 200 krónur fyrir hvern til jafnaðar. Nú fá þeir 600
krónur eða þrefalt meira fyrir hestinn, og geta þeir þakkað
það bœttri meðferð og auknum kynbótum. Líkum fram-
förum eigum vér að geta náð
Þegar um kynbætur er að tala, er auðvitað mikils um
Vert, að valdir séu góðir gripir til undaneldis, en þó hefir
uppeldið og meðferð skepnunnar, meðan hún er að vaxa
og þroskast, enn þá meiri þýðingu, enda má með góðu
uppeldi og haganlegri meðferð laga ótrúlega margt og mikið,
og hins vegar getur gott efni orðið að úrþvætti, ef ung-
viðið sætir illri eða óhagkvæmri meðferð.
Eitt hið mesta mein fyrir hestakyn vort er sá ósiður,
að láta folöldin á fyrsta ári draga fram lífið við sult og
seyru. — Allir vita það, að fái börnin ekki nóg að borca
á vaxtarárunum, verða þau litil og ef til vill aumingjar
alla æfi. Eins fer folöldunum. Hesturinn er að vaxa og
þroskast, þangað til hann er 5—6 ára, en mest vex hann
fyrstu árin. Ef alt er með feldu, þyngist hann hlutfalls-
lega helmingi meir á fyrsta ári en á öðru og þrisvar
sinnum meir en á þriðja ári. Því þarf hann tiltölulega
mest að éta á fyrsta ári; fái hann þá ekki meira en »við-
haldsfóður«, kippir úr vextinum og þess bíður hann aldrei
bsetur. Hestar, sem kvaldir eru folaldsárið, hafa oft ekki
náð fullum þroska fyr en þeir eru 7—8 ára. Því betur
sem gjört er við ungviðið, þeim mun bráðþroskaðri verður
hesturinn.
Séu þvi folöldin alin, verða hestarnir stærri og bráð-
þroskaðri; þá mætti selja þá árinu yngri á markað fyrir
sama verð, sem þeir nú eru seldir árinu eldri.
Séu folöldin alin, verða hestarnir betur limaðir, fjör-
ugri og sterkari; við það losast þeir við mörg likamslýti,
sem seinna gjöra hestinn oft ónýtan, og eigandinn fær þá
góðan reiðhest og duglegan vinnuhest.
Séu folöldin alin, geta m»nn fremur sparað fóðnr við
hestana seinna, þegar þeir eru orðnir 8 til 4 vetra; þá
gjörir fóðurskortur tiltölulega mörgum sinni minni skaða.
Séu folöldin alin, tekur hestakynið smátt og smátt
(73)