Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1902, Qupperneq 88

Oskilabréf.
PóstlögÍD mæla svo fyrir mn óskilabréf, sem hvorki
verðnr komið til viðtakanda, né verða endursend þeim, er
ritaði, eftir áritun hans á umslaginu, að tveir áreiðan-
legir menn, sem landshöfðingi kveður til þess, skuli opnlft
þau og skrásetja yfirskrift þeirra og undirskrift; loka þeir
siðan bréfunnm og innsigla þau, og fær þá bréfritarinn
aftur seint og síðar meir bréfið sitt, hafi hæjatnafnið og
nafn sjálfs hans verið ritað svo fult og glögt, að ekki sé
um að villast; að öðrum kosti fer bréfið i eldinn. lienn
þessir, sem bréfin opna, hafa nnnið eið að því, að þeir
skuli ekki lesa viljandi annað af innihaldi bréfsins en
dagsetning og undirsicrift.
f>essum óskiiabréfum fjölgar mjög og skifta þau hundr-
uðum á ári. Allar sveitir landsins njóta nú orðið póstferða
meir og minna, og menn komast upp á að nota póstinn betur og
betur, og vaxa þá skiijanlega vanhöldin með bréfafjöldan-
um. Það er ekki nema örtjaldan, að þeim, sem bréfin hafa
opnað undanfarið, hefir virzt ástæða til að kenna póstmönn-
um unr það, að bréi'ið hefir eigi komist til viðtakanda,
hitt virðist nokkuð alment, að vanskilin séu eðlileg afleíð-
ing af búferlum, en langtiðast mun þó mega telja það bein
sjálfskaparviti þeirra, er sent hafa, að bréfið dagar uppi,
og eins mega þeir kenna sinum eigin l’rágangi um það,
þegar opnaða hréfið getur eigi lcomið þeim aftur i heudur.
Forseti Þjóðvinafélagsins hefir beðið mig, cem um
mörg undanf..rin ár hefi opnað hréfin samkvæmt póstlög-
unum ásamt yfirdómara Jóni Jenssyni, að vekja máls á
þessu efni i Almanaki Þjóðvinafélagsins. en sú bók mun
vera bezt lesin árlegu og af flestum. Græti slík hugvekja
fækaað vanskilabréfunum, væri það vel, því að leitt er það
og á stundum stórbagalegt, að bréf komast ekki boðleið
sina, og þá er hitt engu síður óskemtilegt og meinlegt, að
fá seint eða aldrei vitneskju um það, að bréfið hefir lent
í vanskilum, og eftir mikinn rekstur lokið hrakningum
sÍBum í ofninum hjá póstmeistara, að viðstöddum upprifs-
mönnum sem hrennuvottum.
(78)