Freyr - 01.07.1947, Blaðsíða 48

FREYR
230
Sveitaheimilið var fyrrum sjálfu sér nóg
í flestu. Þar var landbúnaður stundaður
fyrst og fremst, en flestir bændur höfðu
mann eða menn til sjósóknar á ýmsum
tímum árs. Þar var og rekin heimilisiðja,
er fullnægði þörfum heimilisins til klæða
og skæða, en kröfurnar til lífsins, fram yfir
nefnda hluti, voru næsta takmarkaðar.
Hið forna alhliða starfsfyrirkomulag í
sveitinni, er nú orðið að sögulegum at-
burðum. Synir og dætur bændanna hafa
flutt þaðan, en af því hefir leitt, að vinnu-
menn og vinnukonur er þar naumast að
finna.
Þeir sem eftir eru á sveitaheimilunum
hljóta að sinna bústörfum fyrst og fremst.
Framleiðsla búsafurða er svo að segja eina
hlutverkið, sjósókn þekkist tæpast nema
á meðal þeirra er búa á sjávarbakkanum
við góð lendingarskilyrði og góð fiskimið,
og heimilisiðnaðurinn er því nær úr sög-
unni. Þessi síðasttöldu hlutverk eru nú
á starfssviði þeirra, sem í bæjunum búa.
í raun og veru má segja, að innan þjóð-
félagsins hafi orðið bylting, sem á skömm-
um tíma hefir valdið því, að alda gamlar
starfsaðferðir og lífsvenjur eru fyrir borð
bornar, og nýir hættir og siðir upp teknir.
Skipting þjóðarinnar eftir atvinnugrein-
um, og búseta manna, við svo ólík skilyrði,
sem eru til sjávar og sveita, valda því, að
sjónarmið fólksins verða ólík, hættirnir
misjafnir og kröfurnar til lífsins stefna í
ýmsar áttir. Starfið í sveitinni er að mestu
í því fólgið að efla mátt moldarinnar og
skapa þróttmikinn og verðmætan gróanda,
sem er undirstaða þess, að lífverur þær —
búféð — sem bóndinn nytjar, gefi miklar
Sólskin í höfuðstaönum (Liósm.: Gísli Kristjánsson)