Prentarinn - 01.01.1972, Side 22

cfni frá Wynyard. Sveinn Oddsson prentari hafði
unnið hjá Boga, en var staddur á íslandi, þegar
þetta var, að kynna íslendingum Fordbílinn, og
sjálfsagt hefur hann bundið miklar peningavonir
við það fyrirtæki. Ég var stutt í Wynyard, eitthvað
þrjá mánttði, því að þá hringdu þeir til mín frá
Lögbergi og spurðu, hvort ég vildi koma til þeirra
og vinna sem vélsetjari."
— Svo þú ltefur numið vélsetningu hjá Lögbergi?
„Já, ég lærði þar vélsetningu. Hinir vélsetjararn-
ir voru Engiendingar eða Kanadamenn. Verkstjórinn
var (slenzkur, Fred Slcffenson að nafni, sá albezti
verkstjóri, sem ég hef haft. Hann virtist ekki skipta
sér af neinu, en þó fór ekkert fram hjá honum,
og alltaf talaði hann máli fólksins. Framkvæmda-
stjórinn var trésmiður, Jón Vopni hét hann. Svo var
fslenzka verkstjóranum sagt upp og enskur maður
ráðinn í hans stað. Það féll engum vel við hann,
og þegar hann sagði upp öldruðum enskum prent-
ara, skutum við á fundi og sendum Jrau orð til Jóns
Vopna, að ef hann ætlaði að tína mannskapinn
burt svona einn og einn, gætum við eins farið allir
t einu. Jón Vopni sagði Jtetta allt á misskilningi
byggt og tók Englendinginn aftur í vinnu. Og að
ári Iiðnu fór enski vcrkstjórinn, en Frcd Steffen-
son tók aftur við starfi sínu."
— Var unnið þarna á vöktum?
„Já, það voru tvær tíu stunda vaktir, cn Jtað
|)ótti ekki langur vinnutími á J)cim árurn."
— Svo lýkur stríðinu og Jrú flyzt heim?
„Já, ég ætlaði ekki að vera nema fjögur ár, cn
þau urðu átta.“
— Þú ferð strax að slarfa í ísafoldarprentsmiðju,
þegar Jni kemur heirn.
„Já, Jreir áttu von á nýrri setningarvél, sem ég var
ráðinn til að vinna á. Mig minnir, að ég væri við
handsetningu aðeins hálfan mánuð. ísafoldarprent-
smiðja var líflegur og skemmtilegur vinnustaður á
Jjcssum árum."
— Og úr ísafold ferðu í Herbertsprent?
„Já, Jiegar I-Ierbert Sigmundsson stofnar eigið fyr-
irtæki fer ég þangað. Því miður naut hans við
skamma hríð, lézt á öðru starfsári fyrirtækisins.
Það var mikið áfall fyrir Hcrbcrtsprent og ástvini
Herberts og einnig okkur starfsfólkið."
— Þarna vinnurðu svo óslitið — þangað til þú
hættir við prentverkið. Varstu búinn að fá nóg af
vélsetningunni?
„Ónei, mér var bara sagt upp starfinu. Reyndar
var vélin orðin slitin og óþæg. Það var fjögurra
magasína „mixcr", keypt fyrir orðabókasetningu og
ckki hentug fyrir setningu á Fálkanum."
— \'arla hefur Jrér verið sagt upp fyrir aldurs
sakir?
„Ég veit ekki um það. Það voru raunar fá ár i
lægsta cftirlaunaaldur, en tnér voru ekki boðin eftir-
Iaun. Heilsan var óbiluð og hefur reyndar verið
bærileg fram á þennan dag."
— Ekki hefur þú setzt í lielgan stein, þegar þú
fékkst „pokann þinn" í Herbertsprenti?
„Sei-sei nei. En Jtað var atvinnuleysi í prent-
verkinu það ár og crfitt að fá vinnu. En ég fékk
fast starf í herstöðinni í Kcflavík og vann þar í títt
ár. Þetta var dágóð vinna, cn unnið á vöktum,
svo að ég varð að búa þar suður frá, kom aðeins
heim um helgar. Ég saknaði því heimilisins og
fólksins míns og ])að saknaði mfn og sagði stopp,
|>egar ég var sjötíu og fimm ára.“
— Og enn starfaðir J)ú eitthvað, var það ekki?
„Jú, ég var kjallarameistari hjá Einari kaup-
manni Eyjólfssyni, syni Sigríðar konu minnar, í
fimm ár. Þar liætti ég, þegar ég stóð á áttræðu.
Sfðan settist ég í Itelgan stein."
— Þórður, þú varst gjaldkeri Hins fslenzka
prentarafélags 1923 og ritari sjúkrasamlagsins 1926
-27.
„Já. í því sambandi cr þess að minnast, að þá
var ekki fullkomið skrifstofuhald hjá félaginu eins
og nú. Menn urðu að hafa reytur félagsins í fór-
um sínum heima hjá sér. Mér varð því æði bylt við
eina nótt, þegar ég kom heim undir Traðarkotssund
3, þar sem ég átti heima, og sá að slökkviliðið var
þar í fullum gangi, þvf að citthvað af peningum
félagsins var |>ar heima. En sem betur fór var
þetta aðeins æfing."
— Jæja, víkjum að öðrum sálmum, Þórður. Þú
kvæntist seint. Hvað kom til?
„Segja má, að ég hafi bara ekki mátt vera að
því. Reyndar unni ég ungri stúlku hugástum áð-
ur cn ég fór vestur, og vonaðist til að hún biði
mín, Jiegai ég kæmi heim aftur. Svo dróst heim-
koma mín á langinn í átta löng ár. Síðan snerist
skákin einfaldlega við, og það var ég sem átti bið-
skák í nokkur ár. Við Sigríður Einarsdóttir giftutn
okkur 5. október 1935. Við eignuðumst eina dóttur
saman, en hún átti sex börn í fyrra hjónabandi.
Öll þessi börn eru mér jafnkær, cn auk þess er
hópur barnabarna og barnabarnabarna, sem gleð-
ur okkur og yngir."
— Heilsan er enn sæmileg sýnist mér og minnið
trútt og ])ú ert töluvert á ferðinni?
„Já, ég fer i gönguferð hvern dag og hef eins
ntikla hreyfingu og ég get. Mér þykir enn gaman
að koma innan um fólk og taka spil, og því hætti
ég ekki, mcðan ég hef Jressa heilsu."
Ég kveð svo þessi sæmdarhjón, Sigríði Einarsdótt-
ur og Þórð Bjarnason, og óska Jress, að þeim megi
cndast ánægjulegar samvistir cnn um mörg ár.
E. Ag. M.
20
I’RENTARINN