Prentarinn - 01.01.1972, Blaðsíða 23

ATHÖFNIN
í hvert sinn, sem ég hcf hitt kollega okkai erlendis,
hafa margir þeirra eldri spurt mig um Hallbjörn
Halldórsson. Voru það ekkert frekar Skandinavar
en aðrir Evrópumenn. heim var Hallbjörn minnis-
stæður fyrir margar sakir. Hann var virðulegur og
orðheppinn og hafði yfir sér einhvern sérstæðan
svip svo menn löðuðust að honum. Eitt var þó minn-
isstæðast og vakti athygli þeirra. Það var þegar hann
tók upp rauða vasakltitinn úr hægri vasanum, setti
hann í vinstri höndina, breiddi úr honum og strauk
sxðan niður milli þumalfinguis og vísifingurs, vafði
klútnum síðan um nef sér og snýtti hiaustlega. Að
því búnu tók hann tóbaksbaukinn í hægri höndina
og setti sjö sentimetra langa rák á handarbak þeirr-
ar vinstri og tók í nefið. A meðan fylgdust viðtal-
endur með, fullir aðdáunar.
Einn þeirra manna, sem aldrei setti sig úr færi
að kynnast Hallbimi og hitti hann oftast, þegar
Hallbjörn var fulltrúi félags okkar crlendis, var Axel
Janás, ritstjóri blaðs sænsktt prentarasamtakanna.
Janás var fulltrúi þessara samtaka á þiugi norrænna
prentara hér í Reykjavík í sumar, en þegar hann
kom heim til sín leitaði liann uppi myndir, sem
hann halði tekið af Hallbirni. Fannst okkur ástæða
til að birta þær, því að öllu Ieyti getum við tekið
undir orð erlendra félaga okkar um Hallbjörn.
Efri myndina lók Janás þegar lionum hafði tekizt
að fá saman fulltiúa landa, sem áttu upphafsstaf-
inn I, það eru fulltrúar á þingi I.G.F. í Bern 1955,
frá Indlandi, ísrael og íslatidi. Á neðri myndinni
fremur Hallbjörn athöfnina, sem mesta athygli
vakti. Getur undirritaður ekki betur séð en annar
þeirra, sem fylgist með, sé nýkosinn formaður Sani-
bands sænskra bókagcrðarmanna, bókbindarinn Olle
Ástrand. Þ. D.
1‘REXTARI \ N
21