Prentarinn - 01.01.1972, Blaðsíða 8

og einhverjir búslaðir koma lil með að falla í arf til
fólks, sem engin tengsl hefur við félagið okkar. I'að
er því mikiil skaði að ckki skuli vera búið að gera
lóðarsamning um hveija einustu byggða lóð, svo að
allir geti gert sér grein fyrir því hver staða þeirra
er. Úr þessu verður að bæta áður en hafizt verður
handa um frekari byggingar á sumarbústaðasvæð-
inu, svo ekki verði úthlutað landi áður en tryggt er
að það falli aldrei út fyrir lögsögu félagsins.
Eg vil selja sumarbústaðinn minn
Fæstir þeirra, sem byggðu í Miðdal verðlögðu bú-
staði sína til peninga. Þeim var nóg að hafa fengið
að byggja þarna og njóta verunnar, án þess að gera
sér grein fyrir því, hvert verðmæti það var í pening-
um. En livað eru menn að verðleggja, þegar þeir
vilja fá fleiri hundruð þúsund fyrir bústað, sem
kostaði á sfnum tíma tugi þúsunda? Þeir eru að
verðleggja aðstöðuna, sem þeir fengu fyrir ekki
neitt, útsýnið sem þeir eiga ekki einir, heldur allir
félagsmenn, landslagið, skóginn og góða veðrið í
Laugardal, þegar ekki rignir. Þeir eru að vexðleggja
verðmæti, sem þeir eiga ekkert í. Þessvegna er ckki
hægt fyrir félagsmann, sem sclja vill sinn bústað,
að kiefjast greiðslu fyrir aðstöðu, sem hann fékk ó-
keypis og hefur aldrei gieitt grænan túskilding fyr-
ir. Hver vill greiða sli'kt, þcgar sá sami getur fengið
þessa aðstöðu fyiir ekki neitt með úthlutun lóðar x
Miðdal?
Vonir okkar um sumarbústaðasvæðið eru stórar.
Lagt hefur verið í mikinn koslnað við vegi og brýr í
nýja búslaðahverfið. Og þiátt fyrir miklar hrakspár
hefur tekizt að halda kostnaðiuum niðri á þeim
framkvæmdum, sem í gangi eru. Við veiðum því að
varðveita hugsjónina gömlu um þennan gróðurreit
svo vel að enginn blettur falli á hana. Við megum
ekki láta gróðahyggju og skammsýn peningasjónar-
mið spilla því mannlffi, sem þania hefur þróazt á
undanförnum 30 árum.
Enn er að mörgxx að hyggja í Miðdal. Þarna eru
eins og áður var sagt 38 fbúðir og er ástæða til að
hyggja að þessum verðmætum og hvernig þau verða
bezt vaiðveitt á tímum eyðileggingarnáttúru, þegar
sumu fólki virðist ekkert lieilagt, en eyðileggur það
sem það ekki stelur. Þó svo að félagið hafi verið svo
lieppið, að húsráðendur á Miðdalsbúinu hafi alltaf
litið til með bústöðunum, verður að geia ráð fyr-
ir því, að slíkt verði ekki um alla framtíð. Augljóst
cr, að þegar svona stórt hverfi er risið og annað
fyrirhugað, þarf að auka þjónustuna með verzlunar-
aðstöðu í einhverri mynd, símasambandi við liverf-
ið og ýmsa aðia þjónuslu. Gxezla á svæðinu allt ár-
ið um kring virðist vera óhjákvæmileg í náinni
framtfð. Að öllu þessu þarf að hyggja, og því líka
urn leið að allt kostar þetta fé.
Ég geri ráð fyrir því, að í vetur verði þessi mál
öll til umræðu í félaginu og sjálfsagt sýnist sitt
hverjum, en einhver niðurstaða hefur jafnan náðst
þegar félagsmenn H.f.P. hafa rætt í alvöru um þýð-
ingarmikil mál, og oft hefur hún oiðið fyrirmynd
fyrir aðra og auðveldað þeim lausn sinna mála.
Fjögur félög bókagerðarmanna
Eitt af ftamtíðarverkefnum okkar er uppbygging
eins félags allra þeirra, sem í prentiðnaði vinna, mcð
þá grundvallarhugsun að sameinaðir standi við
sterkari. Sameiningarmál bókagerðaifélaganna ciga
nú að komast á dagskrá og íæðast í fullri alvöru. Ég
hef sagt það áður að engin forsenda sé fyrir því
lengur, að félög bókagerðarmanna séu fjögur. Allt
mæli með því, að þau sameinist í eitt félag. Sjálfsagt
hafa einhver rök legið til þess, að bókbindarar og
prentarar stofnuðu sérfélög, en þegar myndamóta-
smiðir sóttu um aðild að félagi okkar, sem deild, þá
virðasl þcir ekki hafa verið virtir svars, að minnsta
kosti sést slíkt svar hvergi í skjölum félagsins. Hér
virðist skammsýni hafa ráðið oí miklu og enn meiri
skammsýni gætti þegar offsetprenturum var meinað-
ur aðgangur að félaginu og þeir beinlínis hvattir
til þess að stofna sitt eigið félag.
Tækniþróunin hefur verið ör í okkar landi síð-
ustu árin og hún hvetur til meiri og minni sam-
vinnu milli allra þessara þátta í bókagerð, sem áð-
ur gátu ttnnið óháðir öllum samgöngum sfn á milli.
Ilóklega námið í iðnskóla var að vísu sameiginlegt,
en verklcga náminu var svo varið, að þar fá aðeins
setjarar og prentarar kennslu. Verklegt skólanám
annarra sérgreina var lítið sem ekki neitt.
Það eru þvf ekki lítil verkefni sem bíða félags
bókagerðarmanna að hafa áhrif á endurskipulagn-
ingu kcnnslumála prentiðnaðarins og skipulagningu
endurhæfingar og umskólunar starfsmanna í iðn-
greininni í framtíðinni. Það fer ekkert á milli mála
að enn frekari uinbylting mun eiga sér stað í okkar
grein, og megum við horfast í augu við það í framtíð-
inni að ungur maður, sem lærir handsetningu í dag,
þurfi að endurhæfa sig og umskóla tvisvar til þrisvar
sinnum á starfstíma sínum. Það verður að vera verk-
efni vcrkalýðsfélagsins að sjá fyrirfram þörfina í
iðngreininni og vera ávallt reiðubúið til J*ess að
auðvelda félagsmönnum slíka breytingu.
Eitt félag bókagerðarmanna hefur sterkari víg-
stöðu þegar sótt er að hagsmunum þess úr mörg-
um áttum, bæði af atvinnurekendum, scm telja
bókagerðarmenn hafa alltof góð kjör, og af hálfu
ríkisvaldsins, scm sjálft er farið að ganga á gerða
samninga milli verkalýðsfélaga og atvinnurekenda
þeirra, jafnvel þótt það hafi beitt sér fyrir því, að
þeir samningar hafi verið gerðir.
Fyrirtækin í okkar landi eru ekki stór samanborið
við nágrannalöndin, og vilji eitt slíkt fyrirtæki ltafa
fjölbreytta framleiðslugetu verður ekki viðkomið
6
I’RENTARINN