Prentarinn - 01.01.1972, Blaðsíða 63

Annar útlagður kostnaður:
1967 og 1968
1969 ......
1970 ......
1971 ......
kr. 1.151,33
- 6.000,00
- 4.615,00
- 6.450,00
kr. 18.216,33
Heildarútgjöld neraa þá kr. 445.396,75.
Tekjur umfram gjöld nema því kr. 7.252.338,20.
Innstæður félagsmanna:
Skv. ársreikningi
1967 og 1968 ..
1969 aukning ..
1970 aukning ..
1971 aukning ..
kr. 1.585.079,65
- 795.237,15
- 1.480.273,80
- 2.232.453,64
Samtals kr. 6.093.044,24
Höfuðstóll:
Skv. ársrcikningi 1968 og 1968 .. kr.
— — 1969 aukning .. —
— — 1970 aukning .. —
— — 1971 aukning .. —
137.452,98
153.655.93
265.897,80
602.287,25
Samtals kr. 1.159.293,96
Höfuðstóllinn myndast af þeim tckjum, sem eftir
verða vegna innkominna vaxtatekna, þegar frá hafa
verið dregin útgjöld vegna reksturs sjóðsins og þeir
vextir sem félagsmenn njóta vegna endurgreiðslu af
innstæðum sínum. Útgjöld sjóðsins vegna reksturs
liafa verið hverfandi lítil þessi ár, vart önnur en
prentun nauðsynlegra eyðublaða, auk endurskoðun-
arkostnaðar. Vinna starfsmanna félagsins vegna inn-
heimtunnar og umsjón hefur verið framkvæmd
á kostnað félagsins án sérstakra útgjalda fyrir sjóð-
inn.
Uppsetningu reikninga og endurskoðun fyrir
þennan sjóð annaðist Endurskoðunarskrifstofa Jóns
Brynjólfssonar vegna áranna 1967, 1968 og 1969.
Arin 1970 og 1971 var það verk unnið af Endurskoð-
unarskrifstofu Sigurðar Stefánssonar, sem ráðin var
til að fylgjast með bókhaldi og fjórreiðum H.Í.P.
að tillögu aðalfundar 1971. Auk þess sem framan-
ritað yfirlit sýnir, hefur bókhaldið inni að halda
viðskiptareikning yfir hvert fyrirtæki fyrir sig og
hver innistæðueigandi hefur sinn sérstaka reikn-
ing, sem sýnir hvað inn hefur verið greitl hans
vegna og þær greiðslur sem til lians hafa runnið.
Pj. Stef.
Gamall dómur
f augum almennings hér á fslandi liafa prentarar
löngum verið ímynd hins verkfallsfúsa í vinnudeil-
um, og víst er um Jrað, að prentarar hafa löngum
haft forustu í liagsmunamálum verkalýðshreyf-
ingarinnar hér á landi. En íslenzkir prentarar eru
hreint engin undantekning. Erlendis hafa stéttar-
bræður okkar verið í forustu frá upphafi fyrir
bættum kjörum.
Þegar launþegastéttirnar voru að vakna til með-
vitundar um nauðsyn samstöðu til kjarabóta, var
vægast sagt við ramman reip að draga, og til gam-
ans birtum við hér frásögn af dómi yfir prenturum
dagblaðsins Times, sem kveðinn var upp árið
1810. Þessi dómur gefur ef til vill betri mynd af
þvi sjónarmiði cignastéttanna, sem verkalýðshreyf-
ingin varð að berjast gegn á bernskuárum sínum.
í dómi sínum ávarpar dómarinn sakborningana
svofelldum orðum:
„Fangar, þér liafið látið leiðast til að bindast
ódæðissamtökum, með þeim ásetningi, að spilla
dýpstu lífshagsmunum vinnuveitanda yðar, sem
gaf yður brauð. Þér vilduð vinna honum tjón og
hindra hann í atvinnurekstri sínum. Já, jafnvel
reyntluð þér, að svo miklu leyti sem Jrað var á
yðar valdi, að koma honum á kné. Brot sem þetta
eru of algeng meðal fólks af yðar stétt. Þér liafið
þessa illu og hættulegu tilhneigingu til að vilja
eyðileggja vinnuveitendur yðar, í stað þess að
styðja þá og hjálpa í þakklæti, sökum eigin hags-
muna yðar. Þcss vegna cr það brýn nauðsyn, að
dómurinn taki hart á tilfcllum sem þessu, ef menn
Iáta leiða sig út í Jrátttöku í svo freklegum og ó-
geðfelldum samblæstri, sem brýtur gegn lögum og
rétti."
Að þessum orðum mæltum voru sakborning-
arnir síðan dæmdir f níu mánaða og allt að tveggja
ára fangelsi —hm.
PRENTARINN
59