Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Blaðsíða 53

PLÚTUS
35
„Hann ætlar sér þó ekki að gera
raann úr apa.“
„Hver veit?“
„Ekki er hann þó göldróttur.“
„Allir austurlandamenn eru meira
°g minna göldróttir.“
„Dohk gelur vísindi en ekki
galdur.“
„Og hvað eru svo þessi nýju vís-
indi? Maður heyrist draga andann
1 útvarpinu, þó hann sé í fleiri
hundruð mílna fjarlægð. — Galdur
eða vísindi?“
„ • . . Ellegar insúlin . . .“
„Sama hverju nafni það nefnist."
„ • • . ekki einleikið með drenginn.“
„Ó, hann var nú altaf bráðþroska.“
„Það er nú fleira en vöxturinn,
sým er að gera hann óþekkjanlegan.
tlitið. Framkoman. Svipurinn.
Öddin. Og hann svo ungur.“
„Hann er kannske bara að verða
að manni.“
„Eða að indverskum jóga.“
»Nei, lof sé guði. Hvítur er hann
enn.“
»Enn er hann það. En Dohk þjálf-
ar hann daglega . . .“
„Og svo er þetta, með flóabitin.
Ha-ha-ha!“
„Flóabit á Steinhúsafólkinu —
hver trúir því?“
.Ætli þau séu ekki eftir sprautu-
nahna hans Dohks?“
einn veit hvar þetta lendir
eo blessað barnið, sem var eins og
^mneskur engill.“
„Spyrgu stein litla þ. e. a. s. ef þú
ant grísku og latínu.“
„°g frönsku."
»°g indversku.“
„Annars er ekki víst að hann virði
svars.“
V.
Oft hafa mér gramist þau fyrir-
bæri tilverunnar, sem nefnd eru til-
viljun og hending; en aldrei meir
en þegar ég áttaði mig á því, að eftir
allar komur mínar og viðstöður í
Samson — stundum mánaðarlegar —
hafði ég aldrei komið auga á undra-
barnið. Að sumu leyti átti ég sök á
því. Sögurnar sem gengu af Steini
litla voru svo ótrúlegar, að ég lagði
lítið upp úr þeim og leit á þær sem
skemtileg þjóðsagnaræfintýri, sem
fyki út í veður og vind, við raun-
verulega kynning af söguhetjunni.
Loks þegar ég ásetti mér að hafa
höndur í hári þessa ofurmennis, sem
var að vaxa upp meðal Samsoníta,
var engu líkara en þær Hending og
Tilviljun hefðu tekið mig í skolla-
léik við sig og Stein litla — nú
sagður þriggja álna langur. Áður en
nokkurn varði voru lærimeistara-
hjónin á bak og burt og Steinn litli
með þeim. Og vissi enginn fyrri til,
en Samson Blaðið kunngerði les-
endum sínum þann atburð. Það
fylgdi fréttinni, að inn ungi Steinn
væri nú þegar svo sprenglærður, að
um nýtt mentunarmet væri að ræða,
og hafði það eftir lærimeistaranum,
að í samanburði við John Stuart
Mill væri lærisveinn sinn mun
gáfaðri og bráðþroskaðri; þar væri
heldur engu saman að jafna, hvað
líkamlega atgerfi snerti; John
mesta rola; Steinn stríðþjálfaður og
tröllaukinn að burðum. Alt að þessu
hafði hann aðallega lagt stund á
stærðfræði og fornmentir. Nú leitaði
hann utan og bjóst við að lesa brask-
vísindi við helztu mentastofnanir
þessa heims. Ritstjórinn gat þess til,
að ið unga ofurmenni ætti eftir að