Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Blaðsíða 80

62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Ólafur hugði að stíga í stól
og stálgáfaða sperra upp sál
hjólið vindar hátt við gól
á hálum lofstýr gjörðist þrjál.
Sr. Ólafur svaraði:
Þótt á þig falli styggðar staur
strax ei láttu spreka gall
Hymis kvinnu sendir saur
Sandfells slétti rekkjukarl.
Þegar sr. Ólafur var á Ketilsstöð-
um kváðust þeir á í hálfkæringi
Þorsteinn Mikaelsson í Mjóanesi og
hann. Þessa vísu sendi Þorsteinn
honum:
Hugsaðu mest um þína og þig
það er vandi nógur
láttu í kyrrðum kúra mig
Ketilsstaða rógur.
Ekki hef ég séð svar sr. Ólafs við
þessu. En líklega hefur Páll kunnað
þetta (og svar föður síns?) þegar
hann kvað:
Að launa hvað þú laugst á mig
Loðmfirðinga rógur
hrykki ekki að hýða þig
Hallormsstaða skógur.
Þetta eru smámunir. En ljóða-
kveðja Þorsteins Gissurarsonar tól
til sr. Ólafs hefur mér ávalt þótt
bera það með sér að hún væri ekki
kveðin út í loftið, og óhugsandi
þykir mér að skáld sem fékk hana
hummaði hana þegjandi fram af sér.
Þorsteinn krotaði hana innan á
kofortslok sem hann smíðaði fyrir
sr. Ólaf (Lbs. 166, 8vo):
Þetta kofort með súrum sveita
samdi kallinn hann Þorsteinn tól
metfé veraldar má það heita
meðan leirnum er fegri sól,
því allt ranglæti eigandans
í því rúmast og brestir hans.
Ágirndar leggst á botninn blaðra
belg við öfundar lögð á mis
heiftræknis skjóða hlið við aðra
hofmóðs pakkvetið andspænis
guðleysispungar gafla við
girndin metorða þar í mið.
Ef smásynd fyllir holu hverja
svo hvergi mygla komist inn
þá hygg eg víst og þori að sverja
það er nóg klyf á vordaginn.
Góðverkaskríni þyrfti þá
því annars veit eg hallast á.
Og svar sr. Ólafs hef ég ekki séð.
☆
Um uppruna dönsku vísnanna
Vísurnar þrifust vel á síðara
helmingi og fjórðungi 18. aldar 1
Danmörku. Þær hófust úr söng'
leikjum (aríum) — eins og „Geng
ég fram á gnípu“ í Skugga-Svein1
Matthíasar — jukust og margföldu
ust í klúbbum og félögum sem sam*
kvæmis og selskapsvísur — eins og
„Hvað er svo glatt sem góðra vina
fundur“ eftir Jónas — og endu u
sem þjóðsöngvar — eins og », ’
fögur er vor fósturjörð“ eftir J°n
Thooddsen.
Eftir miðja öldina voru stofnuð
íslenzku félögin Sakir eða SektU
(Eggert Ólafsson 1761) og Hi^ Jjj
lenzka lærdómslistarfélag (Jón
ríksson 1779). En af dönskum íélog'