Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Blaðsíða 52

34
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
hrædda bað óaflátanlega fyrir sér og
Samsonheimilinu. Prestarnir einir
létu sem ekkert væri.
Svo oft rak ég erindi mitt í Sam-
son, að fátt fór fram hjá mér, sem
bæarbúar létu sig nokkru skifta.
En lengi lagði ég lítið upp úr öllum
þeim þvættingi sem gekk um Sam-
sonfjölskylduna. Ég hafði oft tal af
Mr. Samson á verzlunarskrifstof-
unni og merkti enga breyting á orð-
um hans né æði. Vissi sem var, að
alt sem snerti hann, satt og logið,
var aflvaki andlegs lífs í bænum,
og tók kjaftæðinu eins og hverri
annari uppvakningarhreðu. En
þess konar fyrirbæri ná svo bezt há-
marki, að þau styðjist ekki við stað-
reyndir. — Og ég sífullur af bissnesi,
sem grundvallast á staðreyndum
einum. Með tímanum fann ég þó,
að hér var meira á seyði en hverful
uppvakning og tók að leggja eyrun
við þvættinginn um ástandið í
Steinhúsum, og lagði óteljandi
spurningar fyrir Dohk. Þeim svaraði
hann öllum með þögninni. Og oftar
neitaði hann en játaði flugufréttum
sem ég bar undir hann, og aðeins
með höfuðhreyfingum. Samt sem
áður setti ég mig aldrei úr færi,
þegar Samsonítar ræddu um Stein-
húsaskandalann:
„Það er víst auma lífið fyrir Mrs.
Samson. Hún sést aldrei koma út
fyrir húsdyr, hvað þá að hún fái að
víkja nokkrum góðu.“
„Mikið ef hún sturlast ekki á
sönsunum."
„ . . . og Steinn gamli eins og hann
er á sig kominn.“
„Þá bæta ekki lærimeistara-hjón-
in heimilisbraginn. Frúin ekkert
nema drambsemin og maður hennar
vill víst helzt, að hann sé ávarpaður
á annarlegum tungum.“
„Og svo er lærisveinninn að verða
eins.“
„Það á nú við Dohk. Ekki dregur
hann úr útlenzka garginu.“
„Aumingja Fóstran er brjóstum-
kennanleg fyrir að búa við annað
eins.“
„ . . . væri það ekki fyrir prjón-
ana . . .“
„Það skyldi engan undra þó Stein-
hús eigi eftir, að verða vitlausra-
spítali.“
„Æ, hver veit hvað þar gerist?1
„Lílega fer Dohk nærri um það —
sem hefir þar altaf annan fótinn.
„Það er nú eitt. Dohk orðinn þar
að hálfu heimamaður, þó enginn se
veikur.“
„Ekki kannske á líkamanum."
„Málfræðingur er hann. Líffraeð-
ingur er hann. Læknir er hann. En
ekki sálulæknir. Annars væri hann
búinn að hressa upp á sansana 1
Steini gamla.“
„Við vitum fjandi lítið hvað Dohk
kann eða kann ekki. Höfum við ekki
verið sjónarvottar að hvernig kúnst-
ir hans hafa verkað á blessaðar
skepnurnar og gert sumar þeirra að
umskiftingum?“
„ . . . með því að sprauta í þ061"
einhverri bévaðri ólyfjan.“
„Allir kannast við Kobba glugg3'
gægir. Hann hefir, oftar en einu
sinni staðið Dohk að því, að reka
langa nál í læri lifandi apa
pumpa einhverjum fjandanum inn
í skepnuna. Og það um hánótt.“
„Og blessuð skepnan rígbundin og
gat enga björg sér veitt.“