Heimilisritið - 01.09.1945, Qupperneq 5

mörg ár áður en hún varð
margra bama móðir. Ó1 hún
barnahópinn upp með miklum
myndugleik.
Gamla Guðrún, sem þá var
ung, lét þó ekki böm og bú-
verk binda sig við heimaverkin,
meðan heyannir stóðu yfir eða ef
mokafli var á vetrarvertíðinni,
þvi útræði var einnig á Selnesi.
Þá batt hún krakkana við rúm-
stólpana með svo löngu milli-
bili, að þau gætu ekki rifið
hvert í annað, setti mat í nánd
við þau og svo fór hún á engj-
ar ásamt manni sínum og bróð-
ur. Á sláttudögum rakaði hún á
eftir þeim báðum, og þegar þeir
höfðu ekki lengur við, tók hún
orfið sitt og sló af engu minna
kappi en hver gildur karl-
maður.
Hún eignaðist átta börn; öll
urðu þau stór og stæðileg, flest
allt að því þriggja álna há.
Bókfróð var gamla Guðrún
ekki enda hafði hún aldrei haft
tima til að sinna slíku, en hún
kunni út í yztu æsar allt, sem
snerti búskaparlag og lifnaðar-
hætti álfa og huldufólks, og
um allt þessháttar fræddi hún
böm sín í rökkursetum á vetr-
arkvöldum. Bömin hennar voru
vel af guði gefin, en skóla-
menntun hlutu þau litla.
Menntunarsnauð voru þau þó
ekki, því þau öfluðu sér smám
HEIMILISRITIÐ
saman allmikils bókakosts og
lásu mikið, en sjóndeildarhring-
ur þeira var talsvert frábrugð-
inn sjóndeildarhring annarra
manna. Ef til vill stafaði þetta
af mikilli einangrun, ef til vill
átti það rætur sínar að rekja
til sérkennilegs uppeldis.
Öll framkoma þeirra var stór-
brotin, þau höfðu öll róm, er
fremur minnti á tröll en
mennzka menn, einkum Am-
finnur, sem var tröllslegastur
þeirra allra. En þrátt fyrir stór-
karlalegt útlit voru systkinin
góðlynd og aðlaðandi í viðmóti.
Amfinnur kvæntist myndar-
legri konu, og úr því fóru völd
gömlu Guðrúnar rénandi. Áður
en tíu ár voru liðin frá kvon-
fangi Arnfinns sat gamla Guð-
rún löngum í horninu í bað-
stofubákninu, þeirri stærstu í
sveitinni, og hafði ofan af fyrir
bamabörnunum. Gigtin kvaldi
hana svo að hún varð að gera
sér að góðu að halda kyrru
fyrir að mestu leyti. Hún sagði
nú barnabömum sínum sömu
sögumar, sem hún hafði sagt
sinum eigin börnum, þegar þau
voru lítil. Aldur hennar og
ömmunafnið ollu því, að bama-
bömin hlustuðu með meiri at-
hygli en hennar eigin böm
höfðu gert, og áður en foreldr-
ar þeirra vissu af, voru þau orðin
innlifuð í álfaheimi ömmunnar.
3