Heimilisritið - 01.09.1945, Blaðsíða 7

þegar hún vissi hvað til stóð.
Amfinnur gengdi lítt tilmæl-
um móður sinnar, hann hafði
aldrei lagt mikinn trúnað ó.
tilveru álfafólksins. Hann
reyndi að gera henni skiljan-
legt, að nýir tímar væru runnir
upp og fólk hefði annað þarfara
að hugsa um en gamla hjátrú
og hindurvitni.
Sprengingarnar hófust að vor-
lagi og var unnið að þeim af
kappi fram undir túnaslátt.
Spretta var óvenjulega góð
þetta ár, einkum voru álfablett-
irnir vel sprottnir. Amfinnur
ákvað að láta slá þá, það myndi
spara langan aðflutning á
nokkrum heyhestum.
„Sannaðu til, Arnfinnur
minn“, sagði sú gamla, „ef þú
slærð túnin álfanna gengur í
óþurka".
Arnfinnur lét sér þó ekki
segjast, en sló allt sem slægt
var í álfaslægjunum. Svo ein-
kennilega vildi til, að skömmu
seinna gekk í óþurrka, sem
héldust í hálfan mánuð. Heyið
af túnum álfanna var þá orðið
brúnt af hrakningi og óhug tek-
ið að slá á systkini Arnfinns,
sem voru veikari fyrir álfasög-
um móðurinnar en hann var.
Kona Arnfinns hafði undan-
farin ár verið heilsuveil. Þegar
leið á sumarið versnaði henni,
og í sláttulokin voru kraftar
hennar þrotnir. Arnfinnur varð
að sjá á bak góðri konu og á-
gætri ipóður.
Hann lét þó ekki bugast af
sorg sinni, systir hans tók við
búsforráðum innan stokks og
gekk börnum bróður síns í móð-
urstað. Arnfinnur sjálfur ham-
aðist yið útiverkin, fyrst og
fremst hin venjulegu haustverk,
en undireins og þeim var lokið
tók hann til við jarðarbætum-
ar. Enn á ný heyrðust spreng-
ingadrunurnar, sem bergmáluðu
í hömrunum kringum bæinn.
Gamla Gúðrún kipptist við í
hvert skipti, sem hún heyrði
nýja sprengingu. Nonni litli,
yngsta barnabarnið, lék sér á
pallinum rétt við rúmið henn-
ar.
„Segðu við pabba þinn, að'
hann sé vondur að eyðileggja
húsin álfanna“, sagði gamla
Guðrún.
Nonni litli játti því og svo
fekk hann steinsykursmola, sem
gamla Guðrún tók úr skjóðu,
sem hún geymdi í rúmshominu.
Þegar Arnfinnur kom heim
til miðdegisverðar þennan dag
kom Nonni litli strax til hans.
Arnfinnur strauk drengnum
hlýlega um ljósu lokkana, sem
líktust hári móður hans sáluðu.
„Pabbi“, sagði drengurinn.
„Þú ert vondur að eyðileggja
húsin álfanna“.
HEIMILISRITIÐ
5