Heimilisritið - 01.09.1945, Qupperneq 55

vákandi. Eg ætla mér ekki að
sofna, bara hvílast í nokkrar
mínútur. Svo ætla ég að blanda
mér í glas“.
Ef einhver hefði gægst inn
um gluggann — og það er nú
fullvíst að viss persóna leit inn
um gluggann þessa nótt — hefði
hann séð ljóshærðan, ungan
mann, með sterkbyggða höku
og mjög hvelft ehni, liggjandi
í öllum fötunum á legubekk,
muldrandi upp úr svefninum,
náfölur í andliti.
Þessar klukkustundir, þegar
Dick Markham ætlaði sér ekki
að sofa, en beið þó lægri hluta
fyrir svefninum, voru Dick
aðeins líkt og dökkt tjald er
dregið hafði verið fyrir svið
raunveruleikans, þangað til eitt-
hvað hljóð vakti hann til vit-
undar að nýju. Það glumdi í
einhverju, hátt og skerandi...
Síminn var að hringja. Þó að
Dick væri enn hálfsofandi tók
hann heymartólið. Hann heyrði
lága, hvíslandi rödd í símanum
og hann glaðvaknaði á svip-
stundu.
„Komið þér undir eins til
Popeshúss, þar sem Sir Harvey
býr“, sagði lága röddin í sím-
anum. „Ef þér komið ekki strax
verðið þér of seinir“.
„Hver er þetta?“ spurði Dick.
„Halló, hver —“.
Sambandið var rofið. Hann
gat enga grein gert sér fyrir
því, hyer hringt hafði.
Dick flýtti sér út úr húsinu út
í húm óttunnar, og hljóp í aust -
urátt eftir veginum, eins hratt
og fætur toguðu. Það mótaði
fyrir húsi Sir Harveys fram
undan, þegar Dick sá að kveikt
var í dagstofunni.
Það var enn skuggsýnt. Til
vinstri handar meðfram veg-
inum tók við þéttvaxinn birki-
skógur, sem óx alveg fram að
hlöðnum steingarði er fylgdl
vegbrúninni og afgirti landar-
eign Lord Ashes.
Dick sá allt í einu, að ein-
hver, sem lá í leyni bak við
steingarðinn, lagði riffilhlaup
ofan á garðinn og miðaði vand-
lega á einn af upplýstu glugg-
um hússins á móti.
„Hæ!“ hrópaði Markham.
En hróp hans bar engan ár-
angur. Ægilegur hvellur rauf
þögn aftureldingarinnar og
fuglar þutu upp af greinum
trjánna. Launskyttan bafði
hleypt skotinu af og Dick sýnd-
ist rúða brotna í húsinu. Svo
hvarf riffilhlaupið sjónum hans.
í fimm til tíu sekúndur stóð
Dick hreyfingarlaus í sömu
sporum. Hann þorði naumast
að gera sér grein fyrir því, sem
hann vissi að hafði gerst. Það
var vonlaust fyrir hann að leita
uppi þann, sem skotið hafði.
HEIMILISRITIÐ
5í