Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 19

Kvöldið eftir, að Mary Nicholls
hafði verið jarðsett, fór miðaldra
kona. Anna Chapman að nafni, út
úr hráslagalegri stofukytru sinni
klukkan rúmlega ellefu og vogaði
sér út í kvöldhúmið. Það er ekki
ósennilegt, að Anna Chapman hafi
hugsað til liðins tíma, er hún nú
þetta kvöld ráfaði um í leit að ein-
hverjum' ókunnum manni, sem
ætti nokkra aura í vasanum.
Fyrir aðeins fimm árum hafði
Anna Chapman verið virðingar-
verð húsmóðir í hinum enda Lon-
don. Spákona hafði sagt henni, að
hávaxinn, dökkhærður maður
myndi koma inn í líf hennar. Mað-
ur Onnu hafði verið lágvaxinn,
sköllóttur og góðlyndur, en þegar
spádómurinn rættist, var maður-
inn að vísu hár og dökkhærður,
en hann hafði slæmt innræti. Iiann
hafði ldfað henni" öllu fögru, og
hún yfirgaif mann sinn og fylgdi
honum. En nú, þegar maðurinn
var búinn að fleygja henni frá sér,
átti Anna Chapman ekki annað
úrræði en götuna, til þess að hafa
ofan af fyrir sér.
Það átti fyrir Ónnu Chapman
að liggja að hitta Jack líkskera á
götuhorni, ekki einnar mínútu leið
frá lögreglustöð hverfisins. Og svo
fannst lík henna? í dögun, skorið
á háls og limlest af djöfullegri
leikni.
LÖGREGLAN fann annað og
mcira en lík, þennan september-
morgun. Á vegg hússins uppi yfir
Iíkinu var rissað með blýanti:
„Þetta er sú fjórða. Eg' ætla
að myrða 16 í viðbót og gefa
mig síðan fram.
Jack líkskeri“.
Það lá við að Scotland Yard tap-
aði virðingu sinni í hinni óðu leit
að Jack líkskera. Leynilögreglu-
þjónar, litlir og fínlegir vexti, fóru
til Whitechapel, búnir hárkollum
og kvenbúningi og reyndu að líkj-
ast götudrósum. Blóðhundar voru
einnig fengnir til þess að reyna að
láta þá rekja slóðina frá síðasta
morðstaðnum.
Hermenn frá Lundúnakastala,
sem stundum lögðu leið sína til
Whitechapel á kvöldin, og sjó-
menn af skipum í höfninni voru
boðaðir til Yardsins og spurðir
spjörunum úr. Meðlimir alræmdra
bófaflokka voru handsamaðir og
yfir-heyrðir, og grunsamlegir ná-
ungar, allt vestur til Wales, voru
teknir fastir og látnir gera grein
fj'rir líferni sínu. í örvæntingu
sinni gekk Yardinn meira að segja
svo langt að fá færustu ljósmynd-
ara til þess að taka myndir af
augum Önnu Chapman í því skyni
að prófa þá trú, er ekki var með
öllu afsönnuð til þess dags, að
mynd þess síðasta, sem maður sæi
í lífinu, héldist á nethimnu augans
eftir dauðann.
Það liðu ekki nema þrjár nætur
HEIMILISRITIÐ
17