Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 5

*■?
r^ristian mster, yngri.
sem sé að þynnast. Hvorugur
bræðra hennar hafði tilheyi-t klík-
unni, þvert á móti, þeir voru and-
stæðingar hennar og hún átti í ei-
lífum erjum við þá. Nú, þegar hún
fékk sumarleyfið, voru meðlimir
klíkunnar dreifðir út um allt land,
eða þeir höfðu þegar tekið sumar-
leyfi. Þá vissi hún ekki hvað hún
átti af sér að gera, raðaði niður í
bakpokann sinn og fór til Jötun-
heima og lenti í fjallaskálanum.
Og hér var sem sé hræðilegt að
vera.
Þeir höfðu strax reynt að fá
hana í hópinn, því hún var falleg.
En hún hafði bitið þá af sér og
þeir höfðu ekki reynt við hana aft-
ur. Nú sat hún hér við gluggann,
grönn og áberandi hnarreist og það
stafaði kaldri birtu af reglulegu
andlitinu með sterku, gráu augun-
um. Hárið var ljóst, andlitið hold-
grannt eftir hvíldarlausan bóklest-
ur og of lítinn svefn, klíkan kom
saman á kvöldin og hélt hópinn
þar til langt var liðið á nótt, og
þá fór hún að lesa lög fram á
morgnana. Andlitsvipurinn var
fremur þunglyndislegur, árin
höfðu gert hann þannig, hún varð
að vinna fyrir sér sjálf og vildi þó
ná þrófi. Þeim hafði tekizt það
hinum, ein vinstúlka hennar gifti
sig og varð samt sem áður lektor,
önnur hélt áfram lyffræðinámi eft-
ir að hún giftist. Þær giftu sig all-
ar. Það var í rauninni dálítið und-
arlegt, hvað þeir höfðu sniðgengið
hana, vinir hennar; ekki svo að
skilja, að það særði bana. Þeir
sýndu henni í rauninni miklu
meiri virðingu, gerðu sér ekki eins
dælt við hana og við 'kynsystur
hennar aðrar, sem þeir tóku sér
líka að eiginkonum. Hún var þó
jafn frjálslynd og teprulaus i skoð-
unum og þær. Einn vina hennar
hafði kallað hana Jómfrúna frá
Orleans, brátt var hún aðeins köll-
uð Jómfrúin. Einu sinni hafði hún
sagt í gremju sinni: „Ég verð víst
að fara að gifba mig svo þetta upp-
nefni festist ekki við mig“. Þeir
hlógu, en þeir tóku hana ekki al-
varlega.
Og nú sat hún einmana við
HEIMILISRITIÐ
3