Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 25

IJað var emhvgr annarlegur
glampi í augunum á honum.
Augnabrúnirnar voru loðnar.
Þunnt, dökkt hárið var greitt í tvo
hnykla, sem litu út eins og horn á
höfðinu á honum.
„Hvað? Þér sögðuð--------“ byrj-
aðir þú reiðilega.
„Það skiptir engu máli, hvað ég
hef sagt“, svaraði hann og yppti
öxlum. Svo snerist hann á hæli og
gekk út úr herberginu.
Þú ætlaðir að fara á eftir honum.
En þá gall við skræk rödd að baki
þér: „Kyrr!“
Einhverjar ósýnilegar hendur
virtúst grípa þig og snúa þér við
og ýta þér til þessa skrækróma
drottnara.
Hann glotti illilega, en brosið
átti bersýniiega að vera vingjarn-
legt. „Því skyldir þú flýja, vinur
minn?“ rnuldraði hann. „Og ég,
sem ætla að gera þér greiða“.
„En — en--------“ byrjaðir þú.
„Þögn!“ sagði hann skipandi.
Hann var alvarlegur á svipinn.
Hann teygði hendurnar, eins og
klær, í áttina til þín, og hann söngl-
aði: „Sofðu! Sofðu! Þú ert á mínu
valdi. Þú gerir það, sem ég segi.
Sofðu! Sofðu!“
Sælukennt máttleysi hríslaðist
um þig. Og þótt þú hugsaðir óeðli-
lega skýrt, þá misstir þú allt vald
á líkama þínum smátt og smátt.
Andlitsdrættir krj7pplingsins
kipruðust nú aftur saman í vin-
gjarnlegt glott. „Þú munt hafa á-
nægju af þessu“, krunkaði hann
gleiður, og neri saman skorpnum
krumlunum. Þú munt njóta ást-
arunaðarins. Því að vanskapaður
líkami minn getur því miðúr ekki
notið holdsins lystisemda nema
fyrir tilstilli aðstoðarmanns, Þess
vegna hef ég boðað þig hingað í
þeirri von, að nokkrir molar megi
detta af borði þinnar nautnar, svo
að ég geti tínt þá upp“.
„Já, meistari“. Þú sagðir þetta
algerlega viljalaus.
Litli dvergurinn glotti ánægju-
lega, og búkurinn hristist af nið-
urbældu flissi. „Þetta verður á-
gætt!“ kumraði hann. „Komdu,
fylgdu mér“.
*
EINS og í svefngöngu eltirðu
hann út úr móttökuherberginu
fram í rúman forsalinn, upp stig-
ann og inn í stórt herbergi með
þykkum gólfteppum, myndum og
speglum á veggjunum. Þar sat fal-
leg, ung stúlka í slopp úr bláu,
hálfgagnsæju efni. Húð hennar var
mjúkleg og litarhátturinn fagur.
Blásvart hárið var glitrandi, and-
litið fínlegt og fagurlega skapað.
Varirnar þrýstnar og girnilegar, en
líkamsvöxturinn grannur og þó
fullþroskaður.
En augun (þú tókst eftir því)
voru hið eina, sem á skorti til þess,
að hún væri fullkomin. Þau voru
líflaus og dauð, eins og í skyn-
HEIMILISRITIÐ
23