Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 41

komin út á götuna var vandalaust
að rata, því hún lá rennislétt út í
útjaðar kauptúnsins, þar sem
Grímur bjó.
Grímur þessi var góður vinur
minn og okkar barnanna. Hjá hon-
um máttum við fela okkur bak við
gluggatjöldin, undir rúminu eða í
því, bak við sjóðandi eldavélina
eða hefilbekkinn, sem hann var
að smíða við. Stundum hjálpaði
hann okkur til að troðast inn í
matarskápinn, eða að hann faldi
okkur undir hefilspónum. Og þeg-
ar við fórum bað hann okkur um
að koma fljótt aftur. — Hann var
einsetumaMir og lifði á því að
smíða húsgögn og annað slíkt fyrir
héraðsbúa.
Eg hafði ekki gengið langt eftir
götunni, þegar ég varð þess vör,
að mér var veitt eftirför. Óttinn
læsti sig um mig. Stilling er bezta
meðalið við hræðslu, bergmálaði í
huga mér, en þó greikkaði ég spor-
ið. Sá sem fylgdi mér eftir gerði
slíkt hið sama. Mér datt í hug, að
þetta væri eitthvert skólasystkina
minna, sem þættist eiga mér grátt
að gjalda, því að oft hafði ég strítt
þeim.
Þegar ég kom á móts við fanga-
húsið mundi ég eftir vitfirringnum,
sem þar átti að vera geymdur.
Kannski væri það nú hann, sem á
eftir mér fór. — Nei, ég hughreysti
sjálfa mig með því, að það væri
óhugsandi. Augu mín voru nú far-
in að venjast myrkrinu, og ég á-
áræddi að líta til hliðar. Sá ég ó-
glöggt, að einhver skuggaleg vera
þaut af götunni fyrir aftan mig inn
í dimmt sund, sem var á milli
fangahússins og næsta húss.
Til hægri handar við mig lá
þvergata, en framundan lá aðal-
gatan yfir óbyggt svæði að húsi
Gríms, er stóð nokkuð afsíðis. Það-
an hélt vegurinn svo áfram upp í
sveit.
Ég var fegnari því, en frá þurfi
að segja, að hafa losnað við fylgi-
naut minn. Nú neyddi ég sjálfa
mig til að ganga hægt og rólega,
en hugurinn flaug heim til Gríms
vinar míns; þegar þangað kæmi
þurfti ég ekkert að óttast lengur.
Þegar ég nálgaðist hús hans fór
ég að hlaupa. Ég skauzt niður
með húsinu, að útidyrunum og tók
í húninn. Hurðin var aflæst — eng-
inn heima .. .
Þaðan sem ég stóð sást vfir auð-
an vegarspottann, að húsasund-
inu, þar sem veran hafði horfið.
Mér til mikillar skelfingar fannst
mér svartur skuggi, enn svartari
en myrkrið, vera þar á stjái, gægj-
ast fyrir húshornið og skæla sig
framan í mig, að því er mér virt-
ist.
Mér var engrar undankomu auð-
ið. — Jú, Halldóra bjó í hinum
enda hússins. Ég gæti beðið hana
um kaffið og talað við hana dá-
'litla stund, þangað til Grímur
HEIMILISRITIÐ
39