Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 54

hún að tala um annað. „En hvað
þið hafið falleg málverk, jafnvel í
svefnherberginu!“
Sam var í essinu sínu þetta
kvöld. Celia fann það svo greini-
lega meðan þau borðuðu, að hann
kærði sig ekkert um aðra en hana
sjálfa. Hann virtist varla taka eft-
ir því, sem stúlkan sagði. „Við höf-
um fengið nýtt málverk eftir Dé-
gas, Sam“, sagði hún. Hún ætlaði
að halda áfram, en hætti við það
og starði beint framundan sér.
Celia sá að axlir hennar sigu.
Celia laut áfram. „Viljið þér
koma með okkur á hljómleika
Tónlistarskólans á sunnudaginn?“
Hún gladdist ósegjanlega, þegar
hún sá að Sam gaf henni merki,
en lést ekki taka eftir því. Stúlkan
varð snöggvast undrandi á svip.
„Gerið það fyrir alla muni, við
verðum bai’a þrjú“.
Stúlkan sneri sér að henni. „Ég
þakka. Ef þér — já, þakka yður
fyrir. Mér leiðist venjulega dálítið
á sunnudögum“.
Það var skrítið, hversu vel Celiu
fór að falla hún í geð, eftir því sem
tíminn leið. Henni féll því betur
við hana, sem hún heimsótti þau
hjónin oftar. Sam varð bersýnilega
leiðari á henni. Stundum hringdi
hann á síðustu stundu, þóttist
þurfa að tefja lengur á skrifstof-
unni, svo að þær borðuðu tvær ein-
ar. Hún fékk stundum óstjórnlega
löngun til að segja. „Sjáið þér nú
til. Við gætum í rauninni orðið
beztu vinkonur ef ég mætti treysta
yður“. Hún hefði getað sagt: „Sjá-
ið þér nú ekki, að það er tilgangs-
laust af yður að æ'tla að ná í Sam?
Það getur verið að ég hafi ekkert
vit á málverkum, en ég er snið-
ugri en þér, því ég er búin að gera
hann dauðleiðan á yður“. Og nú,
þegar hún var orðin viss í sinni sök,
gat hún sem bezt viðurkennt þenn-
an smávægilega óbta, sem hún
hafði fundið til, fyrst í stað, um
að Sam kynni ef til vill að láta
tæla sig burt frá henni í einfeldni
sinni.
„Celia“, sagði stúlkan, „viljið
þér ekki koma og borða með mér
einhverntíma í þessari viku?“
„Hvað —“.
Stúlkan brosti.
Celia fékk ofurlítinn hjartslátt.
Hún-braut heilann um, hvað þetta
boð og þetta bros þýddi, og svo
skildi hún, að stúlkan leitaðist við
að leika á hana, gerði sér far um
að sýnast vingjarnleg, til þess að
leyna áformum sínum. Jæja, svo
stúlkan var ennþá ekki hætt við
að reyna að ná Sam frá henni, enda
þótt hún ætti að geta séð sjálf
hversu vonlaust það væri. Og hún
ætlaði sér að vera vingjarnleg við
konuna hans, var ekki svo?
»Ég er upptekin alla vikuna“,
svaraði Celia. Hún neyddi sjálfa
sig til að hlæja, þrátt fyrir beiskj-
una og hatrið. „Ég hef oft hugsað
52
HEIMILISRITIÐ