Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 7

leiddist; því hún hafði fleiprað um
eitthvað þvílikt þegar þau heils-
uðust. Og hann svaraði: „Ég fer
héðan snemma í fyrramálið, — og
þarf að fara lengra inn í hálendið“.
— ,Ójá — já, þér ætlið auðvitað
lengra“, sagði hún vonsvikin og
hugsaði, kannski er hann ek'ki ást-
fanginn af mér lengur. Ef til vill
hefur hann kvnnst annarri. Og
hún spurði hann kuldalega, hvort
'hann væri enn jafn hrifinn af
Mussolini — „sem er svo einstæð-
ur snillingur, að hann getur látið
járnbrautarlestirnar koma og fara
stundvíslega". Hann beit frá sér
og þjarmaði dálítið að henni með
þekkingu sinni á þessum málum,
fannst honum, en lét svo Mussolini
liggja á milli hluta og spurði, hvers
vegna hún færi ekki lengra upp í
fjöllin, næsti skáli væri miklu vist-
legri. Hún sagðist vera óvön
fjallgöngum og gæti ekki slegizt í
för með hverjum sem væri. „Þér
gætuð slegizt í för með mér“, hann
var mjóróma þegar hann sagði það.
Hún þakkaði, hún hafði eiginlega
ekki ætlað sér lengra, en úr því
hann stakk upp á því ... Ojá,
hugsaði hann, hann hafði nú eig-
inlega verið tilneyddur að stinga
upp á því, en ef til vill ... Það er
skrítið, að hann skuli ekki vera
ástfanginn af mér lengur, hugsaði
hún, það gerir mér miklu léttara
fyrir ... Og þau ræddu í bróðerni
um sameiginlega kunningja sína
og rifust dálítið um stjórnmál.
Þau ákváðu að leggja af stað
klukkan sex næsta morgun.
III.
Það var bjartviðri, en vott um,
og það glampaði og glitraði á fjall-
ið í sólskininu, — grágrænt víði-
kjarr, dökkar fjallshlíðar, hvítar
fann'breiður. Það tók að halla á
fótinn strax við túnjaðarinn.
Hann bar mikinn farangur, svefn-
poka, skiptiföt, kaffikönnu og
vistir, hann ætlaði að liggja úti
uppi á hálendinu. Ilann var frem-
ur lágvaxinn og grennlulegur, en
þolgóður og fjallvanur. Andlitið
var magurt og skegglaust, ennið
hátt undir dökku hári, augun oru
fölblá, varirnar þunnar og beinar,
og svipurinn þrjózkulegur. Hún
hafði sterk augu, sem horfðu fast
á þann er hún talaði við. og það
var erfitt að standast ausnaráð
hennar. En augu hans hvörfluðu
ekki. Þau háðu þögult einvígi um
það, hvort þeiiæa hefði óhvikulla
augnaráð.
Hún lét móðan mása upp alla
fjallshlíðina, þótt hann segði. að
hún myndi standa á öndinni áður
en þau kæmust hálfa leiðina upp.
Honum gramdist, að hún skyldi
ekki geta haldið sér saman, því
öðru hvoru urðu þau að brjótast í
gegnum víðikjarr, og það var lýj-
andi. En þegar hann svaraði ekki,
másaði hún spotzk: „Þarna sjáið
5
HEIMILISRITIÐ