Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 29

Aftur heyrðist þessi óhugnan-
legi hlátur. Hann virtist koma alls
staðar að eða ekki neins staðar.
„Hvar ert þú, herra‘?‘ hrópaðir
þú.
„Sjáum til“. var sagt mjóum
rómi. „Ég sé, að þú ert farinn að
læra að bera virðingu fyrir mér og
kalla mig réttu nafni. Og þakka
þér fyrir mjög skemmtilegt kvöld.
Ég hafði ánægju af þessum kossi!
En þú ættir eiginlega að þakka mér
líka“.
„Það geri ég ekki!“ hrópaðir þú
reiður. „Slepptu okkur héðan taf-
arlaust! Annars næ ég í lögregluna.
Hvar ertu annarsr“
„Ég stend bak við einn spegil-
inn í herberginu“, krunkaði hann.
„Þetta er svokallaður röntgen-
spegill, það er að segja gagnsær
spegill. Þín megin sést aðeins end-
urkast hans, en mín megin er hann
eins og lítið eitt skyggð glugga-
rúða. Og því hef ég getað notið
þessa ástríðuaugnabliks“.
„En hvers vegna heyrist rödd
þín?“ spurðir þú vantrúaður.
„Ég tala í hljóðnema“, hrunkaði
dvergurinn. „Það eru hátalarar
víðsvegar um veggina. — Og nú
ætla ég að koma inn til ykkar, leik-
systkina minna“.
„Ef vogar þér inn í þetta
herbergi, þá skal ég kyrkja þig!“
æptir þú í bræði.
„Ég held varla“, skrækti dverg-
urinn.
Þú snerir þér við og lagðir ann-
an handlegginn hughreystandi ut-
anum stúlkuna.
★
LYKLINUM var snúið í
skránni. Krypplingurinn skakk-
lappaðist inn. Nú var tækifærið.
Kaldur og ákveðinn hentist þú í
áttina til hans. En dvergurinn
glotti rólega. Hann beindi lófanum
til þín. Það' var eins og einhver
máttug, ósýnileg hönd ýttist að
brjósti þér, svo að þú hrökklaðist
aftur á bak og lentir aftur á bekkn-
um hjá stúlkunni.
Með undarlegu handapati gekk
dvergurinn til ykkar. „Sofðu!
Sofðu!“ sönglaði hann. „Sofðu, vin-
ur!“
Þér fannst sem æðar þínar fyllt-
ust vatni, og þú varðst að hlýða.
„Stattu upp!“ sagði hann skip-
andi.
Þú stóðst upp.
„Fylgdu mér!“
Þú fylgdir honum eins og svefn-
gengill.
Bak við þig heyrðir þú sagt biðj-
andi rómi: „Ó, elskan mín, mundu
húsið, og komdu aftur til að bjarga
mér!“
Astin er sterk! Þrátt fyrir hina
ósýnilegu hönd, sem reyndi að
halda aftur af þér, snerirðu þér við
og kallaðir: „Það skal ég gera! Því
lofa ég þér!“
Fögru augun hennar ljómuðu af
gleði. Svo leit hún hatursaugum á
HEIMILISRITIÐ
27