Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 26

lausri skepnu. Þér datt strax í hug,
hvort augun í þér myndu ekki vera
eins. Og hreyfingar hennar voru
hægar og syndandi eins og í hægt
tekinni kvikmynd.
„Stattu upp, væna mín“, krunk-
aði krypplingurinn, neri saman
höndum og glotti af tilhlökkun.
Stúlkan stóð upp, en dvergur-
inn starði nístandi augum í sof-
andi, drungaleg augu hennar. „Já,
herra“. Málrómurinn var hreim-
laus, en samt var þar silfurbjartur
hljómur.
„Hérna er maki þinn, væna
mín“, hélt hann áfram og benti
um leið á þig með holdlausri hend-
inni, en þú stóðst þarna eins og
sauður og reyndir að brjóta vöðva
þína undan dáleiðsluáhrifum hans.
„Stattu upp, væna mín“.
„Já, herra“. Iíún stóð upp og
sneri sér að þér.
Þrátt fyrir þessi viljalausu augu
var eitthvað mjög aðlaðandi í fari
hennar. Svo ung. Svo ósnortin. Og
svo ein.
Heillaður starðir þú á þessa ynd-
islegu veru. Þú reyndir nú ekki
lengur að komast undan, heldur
beindir þú allri orku þinni að því
að brjótast undan dáleiðsluáhrif-
unum, ekki til þess að hlaupast
brott, heldur til þess að komast
nær.
Með aðdáun athugaðir þú hverja
línu í fögrum líkama hennar. Eins
og vél settist hún aftur á bekkinn
og krosslagði fæturna, spennti af
sér annan inniskóinn og lét hann
detta á gólfið.
Þetta hljóð fékk hana til þess að
hrökkva við, svo að hún virtist
næstum þvi komast til meðvitund-
ar. Galopin augun drógust saman,
og eitt augnablik varð svipur henn-
ar aftur manneskjulegur, — og það
var hið eina, sem á fullkomnunina
hafði skort.
En þetta var ekki nema andar-
tak. Dávaldurinn teygði hendina í
áttina til hennar. ,,Sofðu!“ sönglaði
hann. „Sofðu, væna mín! Sofðu!“
Augu hennar urðu aftur líflaus
og starandi. Hún spennti af sér
hinn skóinn.
Dvergurinn glotti og sagði:
„Jæja, væna mín, þetta er nú nóg
í bili“. Svo sneri hann sér að þér:
„Svona nú, piltur minn. Nú hefur
þú hana til umráða“.
Magnleysið hvarf, þótt þú værir
enn undir dáleiðsluáhrifunum. Þú
læddist hægt, en ákaft í áttina til
hennar. En það var eins og fætur
þínir rynnu í sandi. Óendanlegar
aldir liðu, að því er þér virtist.
Myndir þú aldrei komast til henn-
ar?
Á bak við þig vældi dvergurinn:
„Fagnaðu honum, væna mín!“
Stúlkan hlýddi skipuninni og
rétti báða arma í áttina til þín.
Viljalaus ákefð. Þú breiddir lit
faðminn og þráðir ákaft að þrýsta
henni að þér.
24
HEIMILISRITIÐ