Heimilisritið - 01.07.1947, Blaðsíða 56

setið og heimskað sig í ótta sínum.
Hún neyddi sig til að líta á
stúlkuna. Hálf gamansamur, full-
kominn fyrirlitningarsvipur var á
andliti stúlkunnar. Svo mætti hún
augnaráði Celiu. „Kennið þér í
brjósti um mig?“ hafði stú'lkan
sagt.
Eftir fáeinar mínútur stóð stúlk-
an upp og kvaðst verða að fara.
Hún yrði að fara snemma til
vinnu. Iíún talaði glaðlega — og
fór. ...
„Komdu“, sagði Sam áherzlu-
laust. „Við skulum koma upp,
Celia“.
Fara upp í þetta myrka herbergi
með manni sínum. ... „Ég var svo
hrædd um að missa hann, ég sá
ekki, að hún vorkenndi mér, ég sá
ekki, að það var hún, sem reyndi
að forðast að vekja áhuga hans,
ég skildi aldrei, að það var hann
— ekki stúlkan .,. ekki fyrr en
tilfinningar hans fengu útrás. Það
eru einungis þeir, sem maður elsk-
ar, sem geta hrært mann þannig“,
hugsaði hún.
Meðan hún greiddi sér, spurði
hún sjálfa sig óaflátanlega: „Hvað
nú, hvað nú?“ Nú, þessi stúlka gat
sagt upp starfi sínu, hún þurfti
ekkert að óttast. „En það er ekki
um annað að gera fyrir mig en
halda áfram".
Celia fór til Sams. í huga henn-
ar bergmálaði óljóst en ákveðið:
„En ég á þó min!cakápu“.
E N D I R
í vandræðum.
Enskur, atvinnulaus leikari gekk inn í sóðalegt veitingahús til þess að
fá sér ódýra máltíð. Það kom mjóg á hann, þegar hann sá, að þjónninn, sem
afgreiddi hann, var starfsbróðir hans, er áður hafði leikið, með honum í
London.
„Hvert í heitasta!" sagði hann. „Ert þú þjónn — hér á svona stað?“
„Já“, svaraði hinn yfirlætislega. „En ég borða ekki hérna“.
„FormsatwSi".
Jón tók víxileyðublað upp úr veskinu og rétti vini sínum. „Lárus", sagði
hann, „ég þarf að fá tíu þúsund króna lán í bankanUm, og bankastjórinn lofar
að veita mér lánið, ef ég get fengiö einhvern til að ábyrgjast það. Viltu
skrifa upp á víxilinn fyrir mig? Það er bara 'formsatriði, segir bankastjórinn
mér“.
„Ég er alveg hissa á þér, Jón minn“, svaraði Lárus. „Og við sem höfum
verið vinir í öll þessi ár. Ef þig vantaði þessa peninga, hvers vegna komstu þá
ekki beint til min? Ég skal lána þér peningana — og láttu bankastjórann skrifa
uppá!"
54
HEIMILISRITIÐ