Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 29

böru ílanga blómaöskju. „Hér
eru rauðar rósir — eða örkídeur'
— sem þér eru ætlaðar. Aðgættu
frá hverjum þær eru. Hvað
stendur á kortinu?“
„Gættu að því sjálf“, sagði
Barbará, „ég er syfjuð“. Hún
geispaði hástöfum.
Díana greip kortið og las:
„Elskcin min, þakka þér fyrir
hinar yndislegu, samverustundir
oklcar í gœr. Eg skal aldrei
gleyma þeim“.
„Sjáum til“, sagði Díana bros-
andi. „Nú skal ég fara og undir-
búa morgunbaðið þitt, og ég
sendi Hönnu upp með teið“.
Það var dásamlegt að drekka
teið í rúminu, og Hanna hbrfði
líka allt öðru vísi á haha en liún
var vön. Bafbara 'festi orkídeurn-
ár ‘frainán á inorgunsloppinn
sinn. Hún gat séð sjálfa sig í
speglinum,‘þaðan sem Inin sat.
Svo hringdi Georg, og hún strípl-
aði að símanum, sem var við
rúmstokkinn hjá Díönu.
„Ert það þú, ástin mín?“ sagði
Georg. Barbara hrökk dálítið
við.
„Eg er með blómin þín hérna
í barminum“, sagði hún.
„Nú, ertu komin á fætur svona
snemma??“
„Nei. Eg nældi þau í inorgun-
sloppinn minn. Þau eru voðá
falleg“.
„Því trúi ég vel“, sagði hann.
„Eg vildi ég gæti séð hvernig
þau fara þér“.
Hún hló. „Georg“, sagði hún.
„Já“.
fékk morgunteið í rúmið“.
„Og þú átt að borða með mér
morgunverð í veitingahúsi, eig-
um við að segja hjá Pierres? Svo
förum \ ið í búðir og leitum áð
demantsliring, sem ségir „burt
með fingurna“, ef aðrir karhnenn
ætla að fara að sýnáþér ástleitni.
Svo sjáum við til, hvaða áhrif
það hefur“.
Hvaða áhrif það hefur! Þetta
voru allt saman tóm látalæti,
hugsaði Barbara og andvarpaði
ósjálfrátt: Þau voru ekki ratin-
veruléga trúlofuð —’þetta ýar
bai-a leikaraskíipur, sérri átt'i öð
dragá athýgli A;rith*óriys að
henni.
SIÐÁR rim daginri, þegar hún
koiri heiiri frá því að borðá með
Georg — og hún bar demants-
hring á baugfingri hægri handar
— var Anthony inni í dagstof-
unni, ásamt Díönu.
„Við höfum fréttir að segja
þér, Anthony“, sagði Díana.
„Það er reyndar ennþá bara fjöl-
skylduleyndarmál, en Barbara
og Geörg Wick eru trúlofrið“.
Arithony sneri sér að Barbörri,
og liún tók eftir því, að það var
eins og hann nú fyrst sœi hana.
HEIMILISRITIÐ
2T