Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 52

ekki í Kitningumii varað við að
segja það sem satt er?
Eg hef vitað þess dæmi, að
karlar og konur hafa fyrirfarið
sér vtégna þess eins, að læknir
het'ur iyft augabrún eða öxlum.
A þá læknirinn enga sök á slíku
óláni? Vissulega liygg ég að svo
sé.
Þegar frú.B.. var ekið til bráðr-
ar aðgerðar í spítalann, grunaði
mig, að hún hefði ekki botn-
langabólgu heldur utanlegs-
þykkt. „Það getur ekki verið“,
fullyrti hún. „En ótti minn varð
að vissu, þegar farið var að skera
hana. Konan hafði barnsþykkt í
hægri legpípu.
Eins og öllum er kunnugt,
þroskast fóstrið oftast í leginu.
Samt kemur það fyrir, að utan-
legsþykkt • kemur fram vegna
þess, að frjófgað egg fer að.vaxa
eiirhversstaðar utan legsjns,
vanalegast i legpípunmn. ;
Ég hafði föst handtök við að-
gerðina, en að 'öðru leyti var ég
á báðum áttum um þá ákvörðun,
sem ég þurfti að taka.
Eiginmaður konunnar, ungur
maður, stóð úti á ganginum. Ég
þekkti vel þennan pilt, og eins
konuna á skurðarborðinu. iSIér
hefði fallið þungt að segja þeim
Iiina.r leiðu fréttir af utanlegs-
þykktinni, en ég rnyndi nú
samt hafa gert það, ef ég hefði
ekki minnst þess, að frú B. hafði
alls ekki verið í Chieago árið sem
leið. ðlér var sagt fáum dögum
áður, að hún hefði verið nýkom-
in Iieim frá Austurlöndum.
Já, það gat orðið til að spilla
heimilisfriðnum, ef ég færi nú
béina leið til mannsins og segði
hpnum allt af létta.
Eg herti upp hugann og gekk
til hans með sannsöglisgrímu á
andlitinu.
„Læknir“, sagði hann“, var
botnlanginn mikið skemmdur?“
„Hún er úr allri hættu“, sagði
ég. „Botnlanginn var mjög slæm-
ur“.
Ég laug, og mér þykir vænt
um að ég skyldi gera það. Eg
vona, að þessi ungi eigimnaður
hafi aldrei feugið að vita um brot
mitt á giiðs boðorði. En konan
vissi það. Nokkrum árum seinna
koni luin ti| okkar á fæðingar,-
deildina. Þá hafði hún eðlilega
barnsþykkt, ,og. við sögðum
hvoru öðru allt af létta.
„Læknir‘þ sagði liún, „ég á yð-
ur mikið að þakka“, og tárin
runnu niður um vangann. ,.Eg er
svo hamingjusöm hjá manninum
minum. Ég skil ekkert í því, að
ég skyldi vera honum ótrú. Og
án hjálpar yðar hefði ég aldrei
megnað að byggja upp þann á-
gæta trúnað, sem nú er með okk-
ur“.
Þetta var svei mér góð uppbót
fyrir illa hegðun, ef lygi, sem er
HEIMILISRITIÐ
50