Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 48

og náð takmarki sínu, og því lék
sigtirbnos um vai'h- hans á þessu
augnabliki. Þess vegn'a fór hann
sér íekki neitt óðslega að þéssu,
en ióks 'tók hann 50 aurana og
lét þá í smápeningahólfið og lok-
áði kassanum.
Eins og öll önnur kvöld í hálfa
öldj éndaði þessi peningaákoðun
méð því, að hann beygði sig fram
á \ ið og ýtti kassanum á sinn
stað. Þá var að galiga frá lyklin-
um til næturinnar; fvrst að binda
hann innan í klútinn og síðan
s'tifíga Honum undir koddann. Þá
hveVasauð Iíka í pottinum, svo
að rGuðmundur hafði, þegar allt
kom tíl alls, nóg að hugsa og
gera.
Þegar Guðmundur fann sig
métta'fí, færðist vanalega þægi-
legt lognmók vfir sálu haris og
þá háttaði hann hægt og sila-
lega. Eftir að liann var kominn
uppí, teygði liann sig' eftir gler-
augunum sínum, tók biblíuna
luídán koddanum og blaðaði í
henni góða' stund, þar til svefn-
drungiim var í þann veginn að
bera hann ofurliða. Þá lagði
hann hvorttveggja frá sér, lokaði
auguntnn og tautaði faðirvorið
fyrir niunni sér, þangað til hann
sofnaði.
Ævidagar Guðmundar liöfðu
vérið sámfleytt strit, vegna mtt-
smæðar og fátæktar. Tuttugu og
átta ára gamall fluttist hann til
höfuðborgarinnar, en þá hafði
hann verið í tín ár vinnumaður
hjá sama stórbóndanrim fyrir
norðan. Þar hafði hann í öll ár-
in borið leynda ást í brjósti til
heimasætunnar, en þegar hún
var gefin öðriim, reif hann sig
burt þaðan. Frá þeim tíma hafði
aldrei fállið vinnudágur úr hjá
honum, svo ékki var að undra,
þótt hárin ætti nú orðið nokkra
fjárupphæð. Hann var frekar ó-
mannblendinn; ættingja átti
hann enga og kunningja fáa.
Nágrannar' hans, sérstaklega
korlingarnar, voru því farnar að
skráfa um það sín á milli, hvern
skollan karlinn myndi gera við
alla sina peninga. Þær voru því
venju fremur stimamjúkur við
hann uppm síðkastið. „Blessaður
Guðmundur minn, koiridu nú og
fáðu þér kaffitar í eldhúsinu hjá
mér“, höfðu þær kannske til að
segja, ef þær mættu honum á
morgnanna, en Guðmundur þáði
sjaldan slík boð.
Sannleikurinn var nú samt sá,
að Guðmundur sjálfur hafði í
mörg ár brotið heilann um,
hvernig hann ætti að ráðstafa
peningum sínum eftir sinn dag.
Ast hans til Guðrúnar var fyrir
löngu kulnuð lit, enda höfðu
leiðir þeirra aldrei legið saman,
síðan fvrir norðan. Hún átti því
ekkert tilkall til þeirra frá hans
sjónarmiði. Hann leit á peninga
46
HEIMILISRITIÐ