Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 46

VANDAMÁL
Smásaga um það,
hvernig forsjónin
tekur stundum
í taumana
Guðmujidar uamla
Efiir SVERRI EINARSSON
ÞAÐ VAR í febrúarmánuði,
í slagveðursrigningu, að Guð-
mundur gamli, eins og hann var
kallaður, gekk sína venjulegu
morgungöngu niður að höfiýnni
í Reykjavík. Það hafði hann gert
af gömlum vana í mörg ár, síð-
an hann var hættur að vinna.
Þar hafði liann eytt seinustu
íiinmtíu*árum ævinnar við upp-
skipun og aðra vinnu, sem til féll,
en nú treysti hann sér ekki leng-
ur: viljan vantaði þó ekki, en
líkamsþrekið var farið að bila.
Upp á síðkastið hafði hann fund-
ið til verkjar hægra megin í síð-
unni, og það var þessi verkur
sem minnti hann óþægilega á
gröf og dauða.
Ilann var nú orðinn 78 ára
gamall og kveið alls ekki fyrir
dauðahum, var frekar saddur líf-
daga, en eitt var það, sem hann
braut heilann um og olli honum
nokkurra vandræða, og komum
við að því síðar.
Flestir dagar fóru nú hjá hon-
um- í rölt og rangl, heim til hans
vfistur í bæ, og svo aftur eitt-
hvað óákveðið. Kunningja átti
hann fáa, nema helst Jón skó-
srnið á Vesturgötunni, og þar sat
hann stundunum saman og
skeggræddi.
Hvernig sem á því stóð, þá var
Guðmundur staddur niðri á
Lækjartorgi í Ijósaskiptunum,
og gekk þar frarn og aftur í þung-
um þönkum. Hann liafði hægri
hönd kreppta niður í frakkavas-
anum, og hugsun hans snérist
um 50 aurana í lófanum. Átti
hann að nota strætisvagninn
vestur í bæ eða átti hann að
ganga? Það var þetta sem hann
var að bræða við sig. Gangstétt-
irnar voru alsettar krapi og
bleytu, og voru því helzt ekki
færar, nema stígvélaklæddu
fólki, þótt Guðmundur væri ein-
44
HEIMILISRITIÐ