Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 53

sögð af miskunnsemi, er þá ann-
ars nokkur syncl.
Saklausar blekkingar
MÉR I>ÖTTI vænt um að
heyra, að ungfrii de I-. skyldi nú
vera trúlofuð aftur. Nokkrum
árum áður liafði giæsileg trúlof-
un farið út um þúfur hjá henni.
Og ég var ekki ánægður með
það. Mér voru það sannarlega
góðar fréttir að heyra, að hún
liat'ði nú fundið sér annan maka.
En um kvöldið, þegar ég var að
segja þetta við hana í skrifstofu
minni, fór hún að gráta.
„Æ, ég er í svo miklum vanda
stödd“, kveinaði hún. „Getið þér
ekki hjálpað mér? Nei, þér getið
ekki hjálpað mér. Þáð er engin
leið“.
„Hví skvldi ég ekki geta hjálp-
að yður, barnið mitt“, sagði ég.
„ég hef hjálpað mörgum, sem
hafa verið í öngum sínum eins
og þér“.
Svo sagði hún mér snöktandi
sögu þá, sem er jafngömul mann-
kyninu — söguna um hið eilífa
samband kynjanna. En sú raun,
eða það sem af henni hlauzt, var
liðin hjá. Eftir var slæmt vanda-
mál, en fremur lítilsverð, líf-
fræðileg staðreynd, sem þjáði
þessa stúiku svo ákaft. Hún
hafði nú fundið þann, sem hún
vildi eig'a. En hún hélt, að þau
myndu samt aJdrei gíftast.
„Þá myndi hann komast að
því, að annar maður hefði átt
mig áður. Hann myndi reiðast,
ef hann kæmist að því“.
Svo fór hún aftur að gráta, en
ég beið litla stund og var að
hugsa um það óréttlæti, sem
konur eru beittar, þegar þær
verða að taka út tvöfalda hegn-
ingu fyrir brot sín: sök og smán.
Ég vissi, að ég gat látið rétt-
læti koma í réttar stað. „Ung-
frú de L.“, sagði ég, „við getitm
ekki látið hið liðna verða ógert,
en við getum breytt framtiðinni.
Ef þér viljið gangast undir lítil-
fjörlega aðgerð, get ég komið öHu
í samt lag“.
Hún leit upp undrandi, van-
trúilð, og svo sló ljómandi von-
arbjarma yfir tárvott andlitið.
Refsing sú, sem lögin ákveða
handa þeim læknum, sem gera
sér leik að því að blekkja til-
vonandi eiginmenn, er lítilsverð
móts við minninguna um slikt
þakklæti og slíkan feginleik, sem
það hefur í för með sér.
Hvern skollann á læknir að
taka til bragðs gagnvart konum,
sem endilega vilja losna við fóst-
ur?
Fyrstu árin, sem ég starfaði að
lækningum, reyndi ég alftaf að
koma viti fyrir þær. •
Stundum tókst mér það. En
stundum komst ég að því, að þær
léituðu sér hættulegrar hjáþiar,
HEIMILISRXTIQ
51